Kerrelyn Sparks - Jak poślubić wampira milionera, ebook

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jak Poślubić Wampira Milionera
Kerrelyn Sparks
Rozdział 1
Roman Draganesti wiedział, że ktoś wszedł do jego gabinetu. Wróg czy przyjaciel?
Przyjaciel, zdecydował. Wróg nie przedarłby się przez kordon ochroniarzy,
strzegących wejścia do jego kamienicy na Upper East Side na Manhattanie, i nie
uszedłby uwagi strażników stale obecnych na pięciu piętrach budynku.
Przypuszczał, że w ciemności widzi lepiej niż tajemniczy gość, a utwierdził się w tym
przekonaniu, gdy intruz wpadł na sekretarzyk w stylu Ludwika XVI i zaklął cicho.
Gregori Holstein. Przyjaciel, który działa mu na nerwy. Wiceprzewodniczący
Romatech Industries odpowiedzialny za marketing podchodził do wszystkiego z
niesłabnącym entuzjazmem. W jego towarzystwie Roman czuł się stary. Bardzo
stary.
- O co chodzi, Gregori?
Przybysz odwrócił się gwałtownie, wytężył wzrok, wpatrzony w stronę, z której
dochodził głos.
- Dlaczego siedzisz po ciemku?
- Hm... trudne pytanie. Pewnie dlatego, że chciałem być sam. Po ciemku. Powinieneś
czasami spróbować. Nie widzisz tak dobrze w ciemności, jak powinieneś.
- Niby dlaczego miałbym ćwiczyć widzenie w ciemności, skoro miasto zalewają w
nocy potoki świateł? - Gregori po omacku szukał kontaktu. Pokój rozjaśnił się złotym
blaskiem
- No, teraz lepiej.
Roman rozparł się wygodnie w wielkim skórzanym fotelu. Upił łyk z kieliszka.
Zapiekło go w gardle. Paskudztwo.
- Zjawiłeś się tu w konkretnym celu?
- Oczywiście. Wyszedłeś z pracy wcześniej, a chcieliśmy ci pokazać coś ważnego.
Będziesz zachwycony.
Roman odstawił kieliszek na mahoniowy blat biurka.
- Doświadczenie nauczyło mnie, że mamy mnóstwo czasu.
- Więcej entuzjazmu, proszę - żachnął się Gregori. - Wymyśliliśmy coś rewelacyjnego
- zauważył napełniony do połowy kieliszek Romana. - Uważam, że jest powód do
świętowania. Co pijesz?
- Nie będzie ci smakować.
Gregori podszedł bliżej.
- Niby dlaczego? Mam niezbyt wyrafinowany gust? - sięgnął po karafkę i nalał sobie
trochę czerwonego płynu. - Piękny kolor.
- Posłuchaj mojej rady: weź sobie nową butelkę z lodówki.
- Ha! Skoro ty możesz to pić, ja też mogę! - Pociągnął spory łyk, odstawił kieliszek i
triumfalnie spojrzał na Romana. Ale po chwili wydawało się, że oczy wyjdą mu z
orbit. Zazwyczaj blady, nagle poczerwieniał, zacharczał, a potem zaczął się krztusić.
Kaszlał, prychał, klął pod nosem. Oparł się ciężko o bufet i chciwie chwytał
powietrze.
Paskudztwo, w rzeczy samej, pomyślał Roman.
- Już dobrze?
- Co to było? - wzdrygnął się Gregori.
- Dziesięcioprocentowy sok z czosnku.
- Co? - Wyprostował się gwałtownie. - Czyś ty oszalał?
- Chciałem się przekonać, ile jest prawdy w starych legendach. - Roman się
uśmiechnął. - Jak widać, niektórzy z nas są na to szczególnie wrażliwi.
- A niektórzy za bardzo gustują w niebezpiecznym stylu życia!
Z twarzy Romana zniknął uśmiech.
- Twoja uwaga byłaby bardziej na miejscu, gdybyśmy jeszcze żyli.
Gregori podszedł bliżej.
- O rany, chyba nie zaczniesz znowu jęczeć, że jesteśmy przeklęci i skazani na
potępienie?
- Spójrzmy prawdzie w oczy: żyjemy, bo odbieraliśmy życie przez stulecia. Jesteśmy
zakałą Ziemi.
- Nie będziesz tego pić. - Gregori zabrał mu szklankę i odstawił na bufet. - Posłuchaj,
żaden wampir nie zrobił tyle dla ochrony ludzkości, ile ty.
- Jasne, i teraz jesteśmy najniewinniejszymi demonami na Ziemi. Super. Dzwoń do
papieża, czekam na beatyfikację.
Zniecierpliwienie Gregoria przerodziło się w ciekawość.
- A więc to prawda, co mówią? Że byłeś mnichem?
- Wolałbym nie żyć przeszłością.
- Nie jestem tego taki pewien.
Roman zacisnął pięści. Przeszłość to osobista sprawa, z nikim nie będzie o tym
rozmawiać.
- Mówiłeś coś o nowym wynalazku?
- Ach, tak. Ojej, Laszlo czeka w holu. Chciałem, że się tak wyrażę, przygotować grunt.
Roman odetchnął głęboko, powoli się odprężył.
- Więc zaczynaj. Noc nie trwa wiecznie.
- No właśnie, a później wychodzę. Simone właśnie przyleciała z Paryża i...
- Skrzydełka się jej zmęczyły. Ten tekst był stary już sto lat temu. - Roman znów
zacisnął pięści. - Nie zmieniaj tematu, bo za karę zamknę cię w trumnie.
Gregori spojrzał na niego z rozbawieniem.
- Pomyślałem, że może zechcesz do nas dołączyć. To lepsza rozrywka niż siedzenie w
samotności i popijanie trucizny. - Poprawił czarny jedwabny krawat. - Wiesz, że
Simone od dawna na ciebie leci... Ba, nie tylko ona, inne damy też chętnie
dotrzymałyby ci towarzystwa.
- Nie wydają mi się zbyt zabawne. O ile pamiętam, wszystkie są martwe.
- No cóż, skoro to ci przeszkadza, spróbuj z żywą.
- Nie - Roman zerwał się na równe nogi, wziął kieliszek z bufetu i z wampirzą
szybkością podszedł do barku.
- Nigdy więcej żywej. Nigdy.
- Oj, chyba trafiłem w czuły punkt.
- Koniec dyskusji. - Wylał
do zlewu resztkę mikstury krwi i wyciągu z czosnku,
opróżnił karafkę.
Już dawno przekonał się, że związek z kobietą śmiertelną kończy się tragedią i
złamanym sercem, dosłownie. A nie miał ochoty skończyć z kołkiem w sercu. Niezły
wybór - martwa wampirzyca albo żywa kobieta, która będzie życzyć mu jak
najgorzej. I to się nie zmieni. Taka egzystencja czeka go jeszcze przez wiele stuleci.
Nic dziwnego, że jest w depresji.
Był naukowcem i zazwyczaj potrafił się czymś zająć. Ale zdarzało się, jak chciałby
dziś, że to mu nie wystarczało. Co z tego, że jest o krok od wynalezienia specyfiku,
dzięki któremu wampiry będą mogły funkcjonować w dzień? Co zrobi z dodatkowym
czasem? Będzie więcej pracować? I tak ma przed sobą setki lat w laboratorium.
Tego wieczoru dotarła do niego gorzka prawda. Jeśli nie będzie spał w ciągu dnia, nie
będzie miał nawet z kim pogadać. Tylko przedłuży samotność tak zwanego życia.
Wtedy dał sobie spokój i pojechał do domu. Chciał być sam, w ciemności, wsłuchany
w monotonne bicie zimnego, samotnego serca. Ukojenie nadejdzie wraz ze świtem,
gdy słońce zatrzyma jego serce i znów będzie martwy. Niestety, ostatnio wciąż czuł
się martwy.
- Wszystko w porządku, Roman? - Gregori obserwował go czujnie. - Słyszałem, że
takie stare wampiry jak ty czasami łapią doły.
- Dzięki, że mi przypomniałeś. A skoro nie młodnieję, zawołaj Laszlo.
- Ach, zapomniałem - Gregori poprawił mankiety eleganckiej białej koszuli. - No
dobra, chciałem cię wprowadzić w odpowiedni nastrój. Pamiętasz założenie
Romatech Industries? Niech świat stanie się bezpieczny i dla śmiertelników, i dla
wampirów.
- O ile mnie pamięć nie myli, sam to napisałem.
- Masz rację. Największym zagrożeniem dla pokoju są biedni i Malkontenci.
- Zdaję sobie z tego sprawę.
Nie wszystkie nowoczesne wampiry były tak nieprzyzwoicie bogate jak Roman, i
choć jego firma produkowała sztuczną krew i sprzedawała ją po przystępnych
cenach, uboższe wampiry wolały jednak darmowy posiłek z szyi śmiertelnika. Roman
usiłował je przekonać, że nie ma nic za darmo. Śmiertelnik zazwyczaj przeżywał szok,
wynajmował domorosłych naśladowców Buffy, a ci mordowali każdego
napotkanego wampira, nawet spokojnego, wzorowego krwiopijcę, który nawet
pchły nie ukąsił. Smutna prawda jest taka, że póki wampiry atakują ludzi, żaden z
nich nie jest bezpieczny.
Draganesti wrócił do biurka.
- Miałeś zająć się sprawą biednych, tak ustaliliśmy.
- Pracuję nad tym. Za kilka dni zaprezentuję efekty. A tymczasem Laszlo wpadł na
genialny pomysł, jak zaspokoić Malkontentów.
Roman opadł na krzesło. Malkontenci stanowili najbardziej niebezpieczną grupę
wampirów. To sekretne stowarzyszenie o nazwie Prawdziwi odrzucało
zdroworozsądkowe podejście współczesnego wampira. Malkontentów było stać na
najlepszą, najsmaczniejszą krew produkowaną przez Romatech. Mieli dość
pieniędzy, by kupować najbardziej egzotyczne, wyszukane koktajle z linii fusion.
Gdyby chcieli, mogli pić z najpiękniejszych, najdroższych kryształów. Tylko że nie
chcieli. Ich zdaniem najcudowniejsze w piciu krwi jest nie sama krew, ale ukąszenie.
Nie wierzyli, że istnieje większa rozkosz niż zanurzenie kłów w ciepłej, miękkiej
skórze śmiertelnika W minionym roku komunikacja między współczesnymi
wampirami a Malkontentami zanikała, aż w powietrzu zawisła niewypowiedziana
wojna. Wojna, która oznaczałaby utratę wielu istnień zarówno ludzkich, jak i
wampirycznych.
- Niech Laszlo wejdzie.
Gregori podszedł do drzwi i je uchylił.
- Jesteśmy gotowi.
- Najwyższy czas! - Laszlo wydawał się zdenerwowany. - Strażnik już się szykował do
rewizji osobistej naszego specjalnego gościa.
- Och, ładniutka dzierlatka! - mruknął strażnik ze szkockim akcentem.
- Zostaw ją! - Laszlo wmaszerował do gabinetu Romana z kobietą w ramionach.
Wyglądali, jakby tańczyli tango. Nieznajoma była wyższa niż niski chemik. Co więcej,
była całkiem naga.
Roman zerwał się na równe nogi.
- Sprowadziłeś tu kobietę? Śmiertelniczkę? Nagą?
- Spokojnie, Roman, ona nie jest prawdziwa - Gregori podszedł do Laszla. - Szef
nerwowo reaguje na kobiety śmiertelne.
- Nie reaguję nerwowo, Gregori. Moje nerwy umarły przed wiekami. - Roman widział
tylko plecy lalki, ale długie jasne włosy i krągłe pośladki wyglądały bardzo naturalnie.
Laszlo posadził lalkę w fotelu. Jej nogi sterczały, więc pochylił się, by je zgiąć. Uległy z
cichym trzaskiem. Gregori ukucnął obok.
- Wygląda jak żywa, co?
- Owszem - Roman patrzył na wąskie pasmo loków między jej nogami. - Farbowana
blondynka.
- Spójrz tylko - Gregori rozsunął jej uda. - Ma wszystko co trzeba. Fajna, nie?
Roman przełknął ślinę.
- Czy to... - Odchrząknął i zaczął jeszcze raz. - Czy to zabawka z sex-shopu?
- Tak jest, sir - Laszlo otworzył lalce usta. - Proszę zobaczyć, ma nawet język. W
dotyku bardzo przypomina ludzki -wsunął w jej usta krotki, pulchny palec. - A
próżnia powoduje bardzo realistyczne ssanie.
Roman zerknął na Gregoria, który klęczał między nogami lalki i podziwiał widok z
bliska, i na Laszla, manipulującego palcem w jej ustach. Na miłość boską, gdyby
jeszcze miewał bóle głowy, dopadłaby go migrena.
- Czy mam was zostawić?
- Nie, sir - mały chemik wyciągnął palec z łakomych ust lalki. Rozległ się cichy trzask,
a potem jej usta zamarły w sztucznym uśmiechu, jakby świetnie się bawiła.
- Niewiarygodna - Gregori musnął dłonią jej udo. - Laszlo zamówił ją pocztą.
- Z twojego katalogu - Laszlo się speszył. - Zazwyczaj nie uprawiam zwykłego seksu.
Za dużo bałaganu.
I zbyt wiele niebezpieczeństw. Roman oderwał wzrok od pięknych piersi lalki. Może
Gregori ma rację, może powinien się rozerwać w towarzystwie jakiejś wampirzycy.
Skoro ludzie wmawiają sobie, że lalka jest prawdziwa, on może zrobić to samo z
wampirzycą. Ale jakim cudem martwa kobieta może rozpalić jego duszę?
Gregori uniósł nogę lalki, żeby obejrzeć ją dokładniej.
- Kuszące maleństwo.
Roman westchnął. Niby jakim cudem ludzka sekszabawka ma rozwiązać problem
Malkontentów? Marnują jego czas, że już nie wspomni o tym, że udało im się
rozbudzić w nim pożądanie i poczucie samotności.
- Wszystkie znane mi wampiry preferują seks mentalny. O ile mi wiadomo, tak samo
ma się sprawa z Malkontentami.
- Z tą to się nie uda, niestety - Laszlo postukał lalkę w głowę i odpowiedziało mu
głuche echo, jak z dojrzałego arbuza.
Roman zauważył, że lalka nadal się uśmiecha, choć niebieskie oczy tępo patrzą przed
siebie.
- Więc ma taki sam iloraz inteligencji jak Simone.
- Ej! - Gregori się skrzywił. Tulił do siebie stopę lalki. - To nie fair.
- Podobnie jak marnowanie mojego czasu. - Roman spojrzał groźnie. - Niby jak ta
zabawka pomoże rozwiązać problem Malkontentów?
- To coś więcej niż zwykła zabawka, sir - Laszlo bawił się guzikiem przy kitlu. - Lalka
przeszła transformację.
- I teraz jest to Yaraną - Gregori pieszczotliwie pociągnął ją za nogę. - Kochane
maleństwo. Chodź do tatusia.
Roman zazgrzytał zębami, upewniwszy się, że schował kły zanim to zrobił. W innym
wypadku mógłby sobie rozciąć dolną wargę.
- Oświećcie mnie proszę, zanim stracę cierpliwość.
Gregori roześmiał się, groźba szefa nie zrobiła na nim wrażenia.
- Oto Vanna - Vampire Artificial Nutritional Needs Appliance.
Laszlo nerwowo bawił się guzikiem fartucha. W przeciwieństwie do Gregoria nie
lekceważył gniewu zwierzchnika.
- To idealne rozwiązanie dla wampira, który wciąż ma ochotę kąsać. Lalka będzie
dostępna w różnych wariantach rasowo-płciowych.
- Wypuścicie też męskie wersje? - domyślił się Roman.
- Z czasem na pewno - urwany guzik potoczył się po podłodze. Laszlo podniósł go i
schował do kieszeni. - Gregori uważa, że możemy reklamować lalki na DVN, Digital
Vampire Network. Do wyboru: Vanna czekoladowa, Vanna hebanowa i Vanna....
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • klobuckfatima.xlx.pl