King Stephen - Śmierć Jacka Hamiltona, Book, King Stiwen

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Stephen King
Śmierć
Jacka Hamiltona
Na początek muszę wam powiedzieć jedno: nie było na świecie nikogo, kto by nie lubił mojego
kumpla Johnniego Dillingera, poza Melvinem Purvisem z FBI. Purvis był prawą ręką J. Edgara
Hoovera i nienawidził Johnniego jak zarazy. A inni... wiecie, Johnnie po prostu działał na ludzi
tak, że zaczynali patrzeć na świat tak jak on. Umiał też ludzi rozśmieszać. Bóg zawsze w końcu
robi porządek, mawiał. Jak nie lubić gościa, który wyznaje taką filozofię?
Ale ludzie nie mieli ochoty dać umrzeć takiemu człowiekowi. Zdziwilibyście się, ilu ciągle
twierdzi, że 22 lipca 1934 roku pod Biograph Theather w Chicago federalni wcale nie stuknęli
Johnniego. W końcu pościgiem dowodził Melvin Purvis, kawał drania, który jednak był też
cholernie głupi (należał do takich, którzy próbują wywalić okno, zamiast wcześniej sprawdzić,
czy jest otwarte). Ode mnie też nie usłyszycie o nim dobrego słowa. Jak ja nienawidziłem tej
wymuskanej cioty! Wszyscyśmy go nienawidzili!
Po strzelaninie w Little Bohemia w Wisconsin uciekliśmy Purvisowi i federalnym - wszyscy!
Zagadka roku brzmiała: jakim cudem tego pedała nie wyrzucili z pracy. Johnnie powiedział
kiedyś: "Pewnie żadna kobitka nie umie tak dobrze obciągnąć J. Edgarowi". Aleśmy się śmiali!
Jasne, w końcu Purvis dopadł Johnniego, ale musiał urządzić zasadzkę pod Biograph i strzelić
mu w plecy, gdy Johnnie biegł boczną aleją. Upadł wtedy w błoto i kocie gówna, powiedział: "I
co wy na to", a potem umarł.
A jednak ludzie nie chcą w to uwierzyć. Mówią, że Johnnie był przystojny, wyglądał prawie jak
gwiazda filmowa. Facet, którego pod Biograph zastrzelili federalni, miał twarz tłuściocha,
spuchniętą jak gotowana parówka. Johnnie skończył wtedy niedawno trzydzieści jeden lat, a
frajer zastrzelony przez gliniarzy wyglądał spokojnie na czterdziestkę! Poza tym (tu zniżali głos
do szeptu) wszyscy wiedzą, że John Dillinger miał zaganiacza wielkości kija baseballowego
marki Louisville Slugger. Facet, na którego Purvis zastawił pułapkę pod Biograph, miał najwyżej
standardowe sześć cali. I jeszcze ta blizna na górnej wardze. Widać ją jak na dłoni na zdjęciach z
kostnicy (takim jak to, na którym jakiś półgłówek unosi głowę mojego kumpla z poważną miną,
jakby chciał oznajmić całemu światu, że Zbrodnia Nie Popłaca). Blizna przecina na pół wąs
Johnniego. Wszyscy wiedzą, że John Dillinger nigdy nie miał takiej blizny; wystarczy popatrzeć
na inne fotografie, mówią. Na pewno było ich dość.
Jest nawet książka, według której Johnnie nie umarł - że przeżył wszystkich towarzyszy, którzy
uciekali razem z nim, trafił do Meksyku, zamieszkał na hacjendzie i swoim nadzwyczajnych
rozmiarów drągalem zadowolił mnóstwo se-oras i se-oritas. W książce jest mowa, że mój kumpel
umarł 20 listopada 1963 roku - dwa dni przed Kennedym - w dojrzałym wieku sześćdziesięciu lat
i wcale nie położyła go kula federalnych, tylko zwykły, poczciwy zawał. Podobno John Dillinger
umarł we własnym łóżku.
Żadna historia, ale zupełnie nieprawdziwa.
Na ostatnich zdjęciach twarz Johnniego wydawała się za duża, bo naprawdę przybyło mu parę
funtów. Należał do tych, którzy jedzą z nerwów i kiedy w Aurorze w stanie Illinois umarł Jack
Hamilton, Johnnie czuł, że to on będzie następny. Tak mówił na tamtym żwirowisku, do którego
zabraliśmy biednego Jacka.
A jego wielki drągal - cóż, znałem Johnniego długo, poznaliśmy się w Zakładzie Poprawczym
Pendleton w Indianie. Widziałem go w ubraniu i bez. Homer Van Meter może wam powiedzieć,
że miał niezłego, ale nieszczególnie wielkiego. (Jeśli chcecie, powiem wam, kto miał naprawdę
wielkiego: Dock Barker - maminsynek! Ha!).
Teraz sprawa blizny, tej, która biegnie w poprzek jego wąsów na zdjęciach z chłodni. Na innych
fotografiach nie widać jej dlatego, że pojawiła się na twarzy Johnniego niedługo przed śmiercią.
Stało się to w Aurorze, podczas gdy Jack (Red) Hamilton leżał na łożu śmierci. O tym właśnie
chcę wam opowiedzieć: skąd wzięła się blizna na górnej wardze Johnniego Dillingera.
Ja, Johnnie i Red Hamilton wycofaliśmy się ze strzelaniny w Little Bohemia przez okna
kuchenne z tyłu i uciekliśmy brzegiem jeziora, tymczasem Purvis i jego banda idiotów ciągle
zasypywali ołowiem front hotelu. Psiakrew, mam nadzieję, że ten Szwab, właściciel, był
ubezpieczony! Pierwszy samochód, jaki znaleźliśmy, należał do sąsiadów, starszego małżeństwa,
i nie chciał zapalić. Więcej szczęścia mieliśmy z następnym - fordem coupe, którego
właścicielem był stolarz mieszkający zaraz obok. Johnnie wskoczył za kierownicę i wywiózł nas
spory kawałek w stronę Saint Paul. Potem poprosiliśmy go, żeby oddał kółko - co zrobił dość
ochoczo - i ja zająłem jego miejsce.
Przekroczyliśmy Missisipi jakieś dwadzieścia mil od Saint Paul i chociaż cała miejscowa policja
szukała Gangu Dillingera, jak nas nazywano, chyba nic by się nam nie stało, gdyby Jack
Hamilton nie zgubił kapelusza podczas ucieczki. Pocił się jak mysz - jak zawsze, gdy był
zdenerwowany - kiedy więc znalazł na tylnym siedzeniu jakąś szmatę, skręcił ją w cienki sznurek
i zawiązał na głowie jak Indianiec. Właśnie to przyciągnęło uwagę gliniarzy, którzy parkowali za
Spiral Bridge, po stronie Wisconsin, i gdy ich mijaliśmy, ruszyli za nami, żeby lepiej się
przyjrzeć.
Już tam mógł nas spotkać koniec, ale Johnnie zawsze miał diabelnego farta - w każdym razie do
czasu zasadzki pod Biograph. Między nami a radiowozem znalazła się ciężarówka z bydłem,
której gliniarze nie mogli wyminąć.
- Gazu, Homer! - krzyczy do mnie Johnnie. Siedział z tyłu i sądząc po głosie, był w świetnym
humorze. - Do dechy!
Posłuchałem i zostawiliśmy wóz z bydłem w kurzu, a za nim gliny. Na razie, mamo, napiszę, jak
dostanę pracę. Ha!
Kiedy już się wydawało, że zagrzebaliśmy ich na dobre, Jack mówi:
- Zwolnij, durniu, nie ma sensu, żeby nas zatrzymali za przekroczenie prędkości.
Zwolniłem więc do trzydziestu pięciu i przez kwadrans wszystko szło świetnie. Rozmawialiśmy
o Little Bohemia, o tym, czy Lesterowi (którego zawsze nazywali Chłopaczkiem) udało się uciec,
gdy nagle rozległ się trzask karabinów i pistoletów i zaczęły gwizdać kule odbijające się od
jezdni. To byli tamci gliniarze z mostu. Dogonili nas, pokonali niepostrzeżenie ostatnie sto czy
dziewięćdziesiąt jardów i zbliżyli się na tyle, żeby strzelać nam w opony - pewnie nie byli
jeszcze pewni, czy to Dillinger.
Ale zaraz pozbyli się wątpliwości. Johnnie wybił tylną szybę forda kolbą pistoletu i zaczął
strzelać. Znowu wdusiłem pedał gazu i wycisnąłem z forda pięćdziesiąt mil na godzinę, co w
tamtych czasach było zawrotną prędkością. Nie było za dużego ruchu, ale wszystkie samochody
mijałem jak się dało - z lewej, z prawej, rowem. Dwa razy poczułem, jak koła po stronie
kierowcy tracą kontakt z drogą, ale się nie wywróciliśmy. Nie ma to jak ford, kiedy trzeba wiać.
Kiedyś Johnnie napisał do samego Henry'ego Forda. "Kiedy jadę fordem, mogę sypnąć każdemu
kurzem w maskę", oświadczył, i tego dnia sypaliśmy, ile wlezie.
Jednak przyszło nam za to zapłacić. Usłyszałem nagle ping! ping! ping!, przednia szyba pękła i
prosto na desce rozdzielczej wylądował pocisk - byłem pewien, że z czterdziestkipiątki.
Wyglądał jak duży czarny chrząszcz.
Jack Hamilton siedział na miejscu pasażera. Chwycił swój półautomat leżący na podłodze i
chyba sprawdzał magazynek, gotowy wychylić się przez okno, kiedy rozległo się następne ping!
Jack mówi:
- Och, gnojek! Dostałem!
Kula musiała wpaść przez rozbite tylne okno, cudem ominęła Johnniego i trafiła Jacka.
- Nic ci nie jest? - krzyknąłem. Wisiałem na kierownicy jak małpa i kręciłem nią pewnie z
podobną zręcznością. Wyprzedziłem ciężarówkę Coulee Dairy, trąbiąc i wrzeszcząc na skurwiela
mleczarza w białym fartuchu, żeby zjechał mi z drogi. - Jack, nic ci nie jest?
- Nic, wszystko w porządku - mówi i wysuwa się z okna prawie do pasa z automatem w ręce.
Tylko że na początku nie mógł strzelać, bo przeszkadzała mu ciężarówka z mleczarni. Widziałem
w lusterku kierowcę, który gapił się na nas spod swojej czapeczki. A kiedy spojrzałem na Jacka
wychylonego przez okno, zobaczyłem na środku płaszcza dziurę, okrągłą i równiutką, jakby była
narysowana ołówkiem. Nie było krwi, tylko ta czarna dziurka.
- Daj spokój Jackowi, skup się na pieprzonym fordzie! - krzyknął do mnie Johnnie.
Skupiłem się. Oddaliliśmy się od ciężarówki może o pół mili, a gliniarze utknęli za nią, bo z
jednej strony drogi mieli barierę, a z drugiej sznur samochodów, który leniwie toczył się w
przeciwnym kierunku. Pokonaliśmy ostry zakręt i przez chwilę ciężarówka z mleczarni i wóz
policyjny zniknęły nam z oczu. Nagle z prawej pojawiła się zarośnięta chwastami żwirowa droga.
- Tutaj! - dyszy Jack, opadając na fotel, ale ja już skręcałem.
To był stary podjazd. Przejechałem mniej więcej siedemdziesiąt jardów, wspinając się na małe
wzniesienie i zjeżdżając po drugiej stronie. Zatrzymałem się pod domem na farmie, który
wyglądał na dawno opuszczony. Zgasiłem silnik, wysiedliśmy i stanęliśmy za samochodem.
- Jak przyjadą, pokażemy im - rzekł Jack. - Nie zamierzam skończyć na krześle elektrycznym jak
Harry Pierpont.
Ale nikt się nie zjawił, więc po dziesięciu minutach wsiedliśmy i wróciliśmy na główną drogę,
powoli i ostrożnie. Wtedy zobaczyłem coś, co bardzo mi się nie spodobało.
- Jack - odzywam się. - Krew leci ci z ust. Uważaj, zaraz pobrudzisz sobie koszulę.
Jack otarł usta palcem prawej ręki, popatrzył na krew i uśmiechnął się do mnie tak, że do dziś
widzę w snach ten uśmiech: szeroki i śmiertelnie przerażający.
- Przygryzłem sobie policzek - rzuca. - Nic mi nie jest.
- Na pewno? - pyta Johnnie. - Trochę śmiesznie mówisz.
- Nie mogę jeszcze złapać tchu - mówi Jack. Jeszcze raz otarł usta palcem, na którym tym razem
było mniej krwi, co go widocznie uspokoiło. - Spierdalajmy stąd.
- Skręć z powrotem na Spiral Bridge, Homer - prosi Johnnie i zrobiłem, co mi kazał. Nie
wszystkie opowieści o Johnniem Dillingerze są prawdziwe, ale to fakt, że zawsze umiał odnaleźć
drogę do domu, nawet gdy już nie miał domu; i zawsze mu ufałem.
Znów toczyliśmy się trzydzieści mil na godzinę jak stateczny pastor na niedzielnej przejażdżce,
gdy Johnnie dostrzegł stację Texaco i kazał mi skręcić w prawo. Wjechaliśmy na żwirowe
wiejskie drogi, Johnnie co chwilę wołał, żeby skręcić w lewo czy w prawo, chociaż moim
zdaniem wszystkie drogi wyglądały tak samo: identyczne koleiny między polami klapniętej
kukurydzy. Były błotniste, a na niektórych polach leżały jeszcze resztki śniegu. Od czasu do
czasu mijaliśmy wsiowego dzieciaka, który się nam przyglądał. Jack zachowywał się coraz
ciszej. Zapytałem, jak się czuje, a on odparł:
- Nic mi nie jest.
- Ktoś powinien cię obejrzeć, jak się to trochę uspokoi - powiedział Johnnie. - Trzeba też
naprawić płaszcz. Z tą dziurą wygląda, jakby ktoś do ciebie strzelał! - Roześmiał się, a ja razem z
nim. Nawet Jack się śmiał. Johnnie zawsze nas umiał rozweselić.
- Chyba nie weszła za głęboko - rzekł Jack, kiedy wyjechaliśmy na drogę 43. - Już mi nie leci
krew z ust, patrzcie. - Odwrócił się i pokazał Johnniemu palec, na którym został tylko brunatny
ślad. Jednak gdy opadł z powrotem na siedzenie, krew pociekła mu ustami i nosem.
- Chyba jednak weszła głęboko - oznajmił Johnnie. - Zajmiemy się tym. Jeżeli możesz jeszcze
mówić, pewnie nic ci nie będzie.
- Jasne - zgodził się Jack. - Nic mi nie jest. - Mówił bardzo cicho, jak nigdy.
- Świetnie się trzymasz, jak na swoje lata, skurczybyku - rzuciłem.
- Zamknijcie się, palanty - odrzekł i wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Obśmiali się ze mnie.
Było wesoło jak diabli.
Pięć minut później, kiedy wyjechaliśmy na główną drogę, Jack zemdlał. Oparł się bezwładnie o
okno, a z kącika ust wypłynęła mu strużka krwi, rozmazując się na szybie. Wyglądało to tak,
jakby ktoś rozgniótł komara, który był już po obiedzie - wszędzie bordowe ciapy. Jack ciągle
miał na głowie zawiązaną szmatę, ale zdążyła się już przekrzywić. Johnnie zdjął ją i starł mu
krew z twarzy. Jack mruknął coś, unosząc ręce, jakby chciał odepchnąć Johnniego, ale bezsilnie
opadły mu na kolana.
- Gliny pewnie zawiadomiły przez radio innych - odzywa się Johnnie. - Jak pojedziemy do Saint
Paul, koniec z nami. Tak myślę. A ty, Homer?
- Tak samo. Co nam zostaje? Chicago?
- No. Tylko najpierw musimy się pozbyć gabloty. Znają już numery. A nawet jak nie znają,
przyniesie nam pecha.
- Co z Jackiem? - pytam.
- Nic mu nie będzie - mówi i od razu wiem, że lepiej będzie, jak nie poruszę więcej tego tematu.
Zatrzymaliśmy się przy drodze milę dalej i Johnnie przestrzelił przednią oponę pechowego forda.
Jack oparł się o maskę, niezdrowo blady.
Jeżeli potrzebowaliśmy wozu, zawsze do mnie należało zatrzymanie jakiegoś samochodu.
- Kiedy nam się nie udaje kogoś zastopować, tobie się udaje - powiedział kiedyś Johnnie. -
Ciekawe dlaczego?
Odpowiedział mu Harry Pierpont. Było to w czasach, gdy nie nazywaliśmy się jeszcze gang
Dillingera, tylko gang Pierponta.
- Bo wygląda jak Homer - powiedział. - Nikt nigdy bardziej nie przypominał Homera niż Homer
Van Meter.
Śmialiśmy się z tego i oto znów stanąłem na poboczu, lecz teraz moje zadanie było naprawdę
ważne. Można powiedzieć, sprawa życia i śmierci.
Przejechały trzy czy cztery auta, podczas gdy ja udawałem, że majstruję przy oponie. Potem
zjawiła się ciężarówka, ale jechała za wolno i za bardzo nią trzęsło. Poza tym z tyłu siedzieli
jacyś goście. Kierowca zwolnił i mówi:
- Potrzebujesz pomocy, amigo?
- Nie, dzięki. Chcę nabrać apetytu przed lunchem. Jedźcie dalej.
Facet śmieje się i rusza. Goście z tyłu machają do mnie.
Następny był inny ford, zupełnie sam. Zacząłem wymachiwać rękami, żeby się zatrzymali,
stałem w takim miejscu, że musieli zauważyć przebitą oponę. Szczerzyłem do nich zęby w
uśmiechu, który mówił, że jestem tylko niegroźnym Homerem stojącym na poboczu.
Zadziałało. Ford stanął. W środku siedziały trzy osoby, mężczyzna, młoda kobieta i tłuste
dziecko. Rodzina.
- Chyba złapał pan gumę - odzywa się mężczyzna. Miał na sobie garnitur i płaszcz, czyste, ale
nie pierwszego gatunku.
- No, nie wiem, czy jest aż tak źle - mówię na to. - Powietrza nie ma tylko na dole.
Jeszcze się śmiał, jakbym opowiedział jakiś nowy wspaniały żart, gdy spomiędzy drzew wyszli
Johnnie i Jack z gnatami.
- Spokojnie - odzywa się Jack. - Nikt nie chce wam zrobić krzywdy.
Człowiek popatrzył na Jacka, popatrzył na Johnniego, potem znów na Jacka. Później jego oczy
zatrzymały się na Johnniem i otworzył usta. Widziałem to już tysiące razy, ale zawsze mnie
bawiło.
- Jesteś Dillinger - dyszy facet i momentalnie podnosi ręce.
- Miło mi pana poznać - Johnnie na to i łapie go za rękę. - Opuść te graby, dobrze?
Kiedy człowiek opuścił ręce, minęło nas kilka samochodów - wieśniacy jechali do miasta,
siedząc sztywno jak kije w swoich starych, zabłoconych sedanach. Wyglądaliśmy jak paru gości
na poboczu, którzy szykują się do wymiany opony.
Tymczasem Jack podszedł do forda od strony kierowcy, wyłączył silnik i wyjął kluczyki. Niebo
tego dnia było białe, jakby miał padać deszcz albo śnieg, ale twarz Jacka była jeszcze bielsza.
- Jak się pani nazywa? - pyta Jack kobietę. Miała na sobie długi szary płaszcz i śliczną czapkę
marynarską.
- Deelie Francis. - Jej oczy były wielkie i ciemne jak śliwki. - A to mój mąż, Roy. Chcecie nas
zabić?
Johnnie spojrzał na nią surowo.
- Jesteśmy gangiem Dillingera, pani Francis, i nigdy nikogo nie zabiliśmy. - Johnnie zawsze to
podkreślał. Harry Pierpont często się z niego śmiał i pytał, po co sobie strzępi język, ale wydaje
mi się, że Johnnie robił słusznie. Dlatego między innymi będą o nim pamiętać jeszcze długo po
tym, jak zapomną tego pedzia w słomkowym kapeluszu.
- Zgadza się - wtrąca Jack. - Okradamy tylko banki, i to wcale nie tak często, jak mówią. A kim
jest ten szlachetny mały człowiek? - Połaskotał dzieciaka pod brodą. Mały był naprawdę gruby;
wyglądał jak W. C. Fields.
- To Buster - wyjaśnia Deelie Francis.
- Prawdziwy z niego wielkolud, co? - Jack uśmiechnął się. Miał krew na zębach. - Ile ma lat?
Pewnie ze trzy?
- Prawie dwa i pół - informuje z dumą pani Francis.
- Naprawdę?
- Tak, ale jest duży jak na swój wiek. Proszę pana, dobrze się pan czuje? Jest pan okropnie blady.
I ma pan krew na...
Wtedy odzywa się Johnnie:
- Jack, możesz schować ten wóz między drzewami? - Pokazał na starego forda stolarza.
- Jasne - zgadza się Jack.
- Dasz sobie radę, z kapciem i tak dalej?
- Mowa. Tylko... strasznie chce mi się pić. Pani... Francis, ma pani coś do picia?
Kobieta odwróciła się i pochyliła - nie było jej łatwo z tym słoniowatym dzieckiem na rękach - i
wyciągnęła z tyłu termos.
Przejechało obok nas kilka następnych aut. Ludzie w środku machali do nas, więc też
pomachaliśmy w odpowiedzi. Ciągle uśmiechałem się od ucha do ucha, starając się wyglądać tak
homerowato, jak tylko mógł wyglądać Homer. Bałem się o Jacka i nie wiedziałem, jak w ogóle
może się utrzymać na nogach, nie mówiąc o przechyleniu termosu i połknięciu jego zawartości.
Kobieta powiedziała mu, że to mrożona herbata, ale chyba nie słyszał. Kiedy oddał jej termos, po
policzkach płynęły mu łzy. Podziękował, a ona znowu zapytała, czy dobrze się czuje.
- Teraz tak - mówi Jack. Wsiadł do pechowego forda i wjechał w krzaki. Wóz podskakiwał na
dziurawej oponie, którą przestrzelił Johnnie.
- Czemuś nie przedziurawił tylnej, bałwanie? - Jack mówił z gniewem, zdyszanym głosem.
Potem wtoczył auto między drzewa i na chwilę zniknął nam z oczu, ale po chwili wyszedł
wolnym krokiem, patrząc pod nogi jak starzec idący po lodzie.
- Dobra - odzywa się Johnnie. Na kółku z kluczykami odkrył koniczynkę i bawił się nią w taki
sposób, że wiedziałem na pewno, że pan Francis nigdy już nie zobaczy swojego forda. - Skoro
jesteśmy przyjaciółmi, pojedziemy razem na małą przejażdżkę.
Johnnie prowadził. Jack siedział na miejscu pasażera. Ja wcisnąłem się do tyłu razem z
Francisami i usiłowałem wywołać uśmiech na twarzy prosiaka.
- Kiedy dojedziemy do następnego miasteczka - informuje Johnnie Francisów - wysadzimy was i
damy pieniądze na autobus, tyle, żeby starczyło na bilet tam, dokąd chcieliście jechać. Samochód
zabierzemy. Nie uszkodzimy go i jeżeli nikt go nie ostrzela, będzie jak nowy, gdy dostaniecie go
z powrotem. Jeden z nas zadzwoni do was i powie, gdzie będzie wóz.
- Nie mamy jeszcze telefonu - odzywa się Deelie. Właściwie szlochała. Sprawiała wrażenie
kobiety, której raz na dwa tygodnie trzeba przetrzepać skórę, żeby cycki jej nie opadały. -
Jesteśmy na liście oczekujących, ale ci ludzie od telefonów grzebią się jak muchy w smole.
- Wobec tego - ciągnął dobrodusznie Johnnie, w ogóle niezbity z tropu - zadzwonimy na policję,
a oni dadzą wam znać. Ale jeśli będziecie jęczeć, nie zobaczycie więcej swojego wozu na
chodzie.
Pan Francis kiwał głową, jak gdyby wierzył w każde słowo. I pewnie wierzył. W końcu miał do
czynienia z gangiem Dillingera.
Johnnie wjechał na stację Texaco, zatankował do pełna i kupił wszystkim napoje gazowane. Jack
wypił butelkę oranżady winogronowej jak człowiek umierający z pragnienia na pustyni, ale
kobieta nie chciała dać napoju Paniczowi Prosiakowi. Ani łyczka. Dzieciak wyciągał ręce i
ryczał.
- Nie może pić przed lunchem - wyjaśnia Johnniemu. - Co panu jest?
Jack opierał głowę o szybę z boku i miał zamknięte oczy. Pomyślałem, że znowu zemdlał, ale się
odezwał:
- Niech pani każe bachorowi się zamknąć albo ja to zrobię.
- Chyba pan zapomniał, czyj to samochód - mówi pani Francis z godnością.
- Daj mu tej oranżady, dziwko - Johnnie na to. Ciągle się uśmiechał, tylko zupełnie inaczej.
Spojrzała na niego i zaraz zniknął jej z twarzy rumieniec. I tak Panicz Prosiak dostał swoją
butelkę Nehi przed lunchem. Dwadzieścia mil dalej wysadziliśmy ich w jakimś miasteczku i
popruliśmy w stronę Chicago.
- Facet, który żeni się z taką kobietą, zasługuje na wszystko, co go potem spotyka - zauważył
Johnnie. - A spotyka go sporo.
- Ona zadzwoni na policję - odzywa się Jack, nie otwierając oczu.
- Nie zadzwoni - odpowiada Johnnie jak zawsze pewny siebie. - Będzie jej żal pięciu centów.
I miał rację. Przed Chicago widzieliśmy tylko dwa radiowozy, obydwa jechały w przeciwnym
kierunku i żaden nie zwolnił, żeby się nam przyjrzeć. Znowu fart Johnniego. A Jack -
wystarczyło na niego spojrzeć, żeby wiedzieć, że jego fart szybko się kończy. Zanim
dojechaliśmy do centrum Chicago, zaczął majaczyć i rozmawiał ze swoją matką.
- Homer! - odzywa się Johnnie z takim błyskiem w oku, który zawsze mnie bawił. Popatrzył na
mnie jak flirtująca dziewczyna.
- Co? - odpowiadam, częstując go takim samym spojrzeniem.
- Nie mamy dokąd jechać. Jest gorzej niż w Saint Paul.
- Jedźmy do Murphy'ego - mówi Jack, nie otwierając oczu. - Chcę zimnego piwa. Chce mi się
pić.
- Do Murphy'ego - zgadza się Johnnie. - Wiesz co, to całkiem niezły pomysł.
Murphy to był irlandzki bar w South Side. Trociny na podłodze, podgrzewacz do żarcia, dwóch
barmanów, trzech wykidajłów, sympatyczne dziewczyny przy barze i pokój na górze, do którego
można je było zabrać. Na zapleczu było więcej pokoi, gdzie czasem spotykali się ludzie, żeby
zaczekać, aż się wokół nich uspokoi. Znaliśmy cztery takie miejsca w Saint Paul, ale w Chicago
tylko dwa. Zaparkowałem forda Francisów w bocznej alei. Johnnie siedział z tyłu z naszym
majaczącym przyjacielem - jeszcze nie byliśmy gotowi nazywać go naszym umierającym
przyjacielem - który opierał głowę o jego ramię.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • klobuckfatima.xlx.pl