King Serge Kahili - Droga szamana-poszukiwacza przygod, Serge Kahili King

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Spis treści
Przedmowa niemieckiego wydawcy.............................................................5
Droga szamana-poszukiwacza przygód.......................................................7
Dwie drogi szamanizmu..................................................................................7
Hawajski szamanizm.......................................................................................9
Boska moc.....................................................................................................11
Sieć życia.......................................................................................................13
Kulturowy wzór.............................................................................................13
Jak stać się szamanem...................................................................................14
Szamański światopogląd................................................................................16
Szaman jako uzdrawiacz................................................................................18
Szaman jako prorok.......................................................................................21
Szaman jako człowiek pracujący ze snami....................................................23
Współczesny szaman.....................................................................................27
Widzieć to wierzyć.......................................................................................29
Szamańskie doświadczanie............................................................................31
Poruszanie się między światami....................................................................43
Wygrywać z miłością...................................................................................45
Praktyczne zastosowanie siedmiu zasad........................................................58
Komunikacja z przyrodą............................................................................62
Żywotność natury...........................................................................................63
Szamańskie umiejętności...............................................................................64
Jak komunikujemy się z naturą......................................................................66
Zmienianie formy za pomocą duchowego stapiania się................................68
Zmienianie formy za pomocą projekcji astralnej ..........................................71
Potrzeba tylko trochę wysiłku........................................................................72
Na zakończenie coś szczególnego: technika AKUAKOKUA.......................73
Mistrzowska formuła sukcesu....................................................................74
Skuteczność...................................................................................................76
Motywacja.....................................................................................................78
Świadomość...................................................................................................84
Wolność.........................................................................................................85
Sens................................................................................................................86
Odczucia........................................................................................................87
Stosunki.........................................................................................................88
Władza............................................................................................................90
Wydajność.....................................................................................................92
Zaufanie.........................................................................................................93
Koncentracja..................................................................................................94
Opór...............................................................................................................96
Niezadowolenie.............................................................................................97
Zwątpienie.....................................................................................................98
Obawy..........................................................................................................101
Stres.............................................................................................................102
Czynnik sprzężenia zwrotnego (feedbacku)................................................102
Huna i religia..............................................................................................103
Wprowadzenie.............................................................................................103
Co to jest religia?.........................................................................................105
Huna i inne religie.......................................................................................110
Czy istnieje najlepsza religia?.....................................................................112
Reinkarnacja..............................................................................................114
Wprowadzenie.............................................................................................114
Rozsądne założenia.....................................................................................115
Reinkarnacja w Biblii..................................................................................118
Karma..........................................................................................................119
Reinkarnacja w hunie...................................................................................121
Dostrojenie do innych istnień......................................................................123
Duchy i opętanie........................................................................................125
Wprowadzenie.............................................................................................125
Duchy w naszej kulturze..............................................................................126
Duchy i kod huny.........................................................................................128
Czy naprawdę nie istnieją „prawdziwe duchy”?..........................................134
Wykaz słów kodu.........................................................................................136
Tajemna wiedza o seksie............................................................................138
Wprowadzenie.............................................................................................138
Energia seksualna........................................................................................139
Poglądy huny...............................................................................................142
Seksualna sublimacja...................................................................................145
Z drugiej jednak strony................................................................................147
Seks jest miłością.........................................................................................149
O autorze....................................................................................................151
Literatura...................................................................................................153
Przedmowa niemieckiego wydawcy
Wielkim zaszczytem jest dla mnie pisanie przedmowy do książki mojego autora i przyjaciela
Serge'a Kahili Kinga.
Pierwszych pięć rozdziałów niniejszej książki ukazało się w postaci małych zeszytów. Jednakże
teksty te wydają mi się tak wartościowe, iż postanowiłem przedstawić je w wersji książkowej. Do
opublikowanych już tekstów dołączone zostały cztery kolejne, w rezultacie czego powstała ta
piękna książka, której każdy rozdział tworzy zamkniętą całość.
Serge Kahili King jest najbardziej poczytnym autorem na świecie, jeśli chodzi o literaturę huny.
Jest wykształcony zarówno w dziedzinie zachodniej nauki (doktor psychologii), jak i w
hawajskim szamanizmie. Serge „jest” kahuną, mistrzem w swoim fachu w praktyczno-duchowej
dziedzinie. Dawno temu istnieli kahuni wyspecjalizowani w budowie łodzi, łowieniu ryb,
medycynie lub
hula.
Byłem nadzwyczaj szczęśliwy, gdy po długich poszukiwaniach, zarówno na
polu systemów uzdrawiania, jak i tradycyjnej medycyny, znalazłem w hunie system wiedzy
służący zrozumieniu ciała, duszy i ducha, który odpowiadał mojemu pragnieniu zjednoczenia
elementów ludzkiej istoty.
Serge przekazał mi lekkość hawajskiego stylu życia, który odbija się w duchu aloha, czyli
praktykowaniu miłości. Dzięki niemu zakochałem się w Wyspach Hawajskich, stylu życia
Hawajczyków, hula i kolebce kultur. Zawsze wszystko to łagodnie wiodło mnie ku radości życia.
Szukałem uzdrowienia i wziąłem udział w jego seminariach, po czym zaprosiłem go do Niemiec.
Jako wydawca poprosiłem Serge'a o pozwolenie na wydanie jego książki
Szaman miejski.
Byliśmy przyjaciółmi, mieszkaliśmy pod jednym dachem - nauczyciel i uczeń, autor i wydawca.
To było jak dorastanie w rodzinie. Rodzina była dla Hawajczyków zawsze najważniejsza. Jeżeli
struktura ta staje się chwiejna, wtedy ludzie wzajemnie sobie pomagają. Radość życia i łączność z
przyrodą to dla Hawajczyków świętość. Nigdzie na świecie nie doświadczyłem tego tak bardzo
jak na Hawajach: ruszająca się ziemia aktywnego wulkanu na Big Island; ocean, który czasami
wznosi się w wysokich na dwadzieścia metrów falach i staje się miejscem medytacji znanych
surferów; łagodny wiatr o temperaturze od 25 do 28 stopni; soczysta zieleń tropikalnej
roślinności. Wszystko to bezpośrednio pozwala mi doświadczać faktu, iż zawsze jestem częścią
natury.
Wiedza huny może ponownie przywrócić nam kontakt z nami samymi i pozostałymi
stworzeniami na Ziemi. Coraz bardziej pozbywamy się uczucia izolacji, z powodu którego cierpi
tak wielu ludzi. Drogi Czytelniku, życzę Ci, aby koncepcje przedstawione w tej książce
zapoczątkowały u Ciebie „przełom na drodze do uzdrowienia”.
AlfLiichow
Droga szamana-poszukiwacza przygód
Dwie drogi szamanizmu
Kiedy mówi się o szamanizmie, dobrze jest pamiętać, iż termin ten wywodzi się z tunguskiego
słowa „szaman”. Ogólnie określa ono ludzi ze szczególnym nastawieniem do życia. Ludzie ci
odgrywali i odgrywają w prawie wszystkich kulturach jedyną w swoim rodzaju rolę. W
większości języków znajdują się określenia dla tego rodzaju ludzi, aby wyraźnie odróżnić ich od
innych. Inni ludzie w obrębie tej samej społeczności mogliby pełnić tę samą funkcję lub
wykonywać te same czynności, lecz nie posiadają tego samego punktu widzenia, ani też tych
samych umiejętności. Ponieważ ani w języku angielskim, ani też w polskim nie ma określenia dla
tego typu ludzi, używamy słowa „szaman”. Trzeba pamiętać, że to nie to samo co mag,
czarnoksiężnik, wróżbita, kapłan, uzdrawiacz lub jasnowidz.
Mówiąc w dużym uproszczeniu: szaman używa odmiennych stanów świadomości w celu
komunikowania się z siłami przyrody i kosmosu oraz w celu wpływania na nie dla dobra
społeczeństwa. Aby móc wykonywać powyższe czynności zawsze i wszędzie pracuje nad
wzmocnieniem swojej wewnętrznej mocy. Trzy główne cechy, które odróżniają szamana od
reszty społeczeństwa to: używanie odmiennych stanów świadomości, wpływanie na zdarzenia dla
dobra ogółu oraz wzmacnianie wewnętrznej siły.
Pośród wielu szamańskich tradycji istniej ą dwie najważniejsze drogi do osiągnięcia wewnętrznej
mocy. Najbardziej znaną i najczęściej praktykowaną jest droga szamana-wojownika. Kto nią
kroczy, wyczuwa niebezpieczeństwa, rozwija czujność i ćwiczy surową samodyscyplinę, niszczy
nieprzyjaciół, zdobywa sprzymierzeńców i sojuszników, praktykuje techniki przeżycia i walki.
Kieruje się zasadą: podbijaj albo zostaniesz podbity. Tą ścieżką podąża większość indiańskich
szamanów. Jest to dobra droga, ponieważ zamiar jest dobry. Szaman zawsze jest uzdrawiaczem
Na wyspach Pacyfiku w kulturze polinezyjskiej istnieje inna droga: ścieżka szamana-
poszukiwacza przygód. Chodzi tutaj o poszukiwanie przygody, rozwijanie czujnej świadomości,
celowo ukierunkowanej samodyscypliny, tworzenie przyjaźni i jedności, praktykę przeżycia,
badanie umiejętności. Szaman-poszukiwacz przygód kieruje się zasadą: kochaj i bądź kochany.
Nie jest to lepsza droga, obie prowadzą do celu, jakim jest uzdrawianie. Obie w tym samym
stopniu rozwijają osobowość. Jedynie sposób działania jest różny. Różnice te mogą jednak
wywoływać głębokie socjalne i osobiste skutki.
Dla szamana-wojownika najważniejsze jest bezbłędne działanie oraz przywiązywanie dużej wagi
do rozwoju i utrzymania siły, by chronić siebie i innych przed nieprzyjaciółmi. Natomiast
szaman-poszukiwacz przygód dąży do tego, by odpowiednio działać, tzn. by osiągać najlepsze
możliwe w danej sytuacji rezultaty. Chodzi tu zwłaszcza o radość i stwarzanie pokoju.
Doprowadzenie do takich właśnie efektów było celem działania
ariori -
grupy wędrujących
śpiewaków i tancerzy ze stowarzyszonych wysp, jak również pierwotnych szamańskich zespołów
hula
z Hawajów.
Hawajski szamanizm
Ważne jest, aby odróżnić kahunę od szamana. Dzisiaj na Hawajach używa się słowa kahuna na
określenie kapłana, duchownego, czarnoksiężnika, jasnowidza, uzdrawiacza lub szamana. Jednak
kahuna oznacza w zasadzie mistrza w określonej dziedzinie, np. w zdobywaniu duchowej siły, w
nawigacji lub surfingu. Dlatego ważne jest uświadomienie sobie, iż kahuna sam w sobie nie jest
szamanem. Jednak szaman może dążyć do tego, aby być kahuna.
Ważne jest również, aby wiedzieć, że hawajska religia i hawajski szamanizm nie są tym samym.
Hawajska religia była surowym systemem, pełnym zakazów, ofiar i ceremonii, z kapłańską
hierarchią na czele, którą nazywano
kahu akua
(ci, którzy służą bogom). Kapłaństwo było w
hawajskim społeczeństwie wszechobecne i ściśle związane z polityką.
W przeciwieństwie do kapłaństwa, w szamanizmie istniało bardzo mało struktur. Zakazy
nazywają się po hawajsku
kapu
lub
tabu
i były stosowane tylko wtedy, gdy służyło to procesowi
uzdrawiania. Szamani nie składali żadnych godnych wzmianki ofiar i ograniczali rytuały oraz
ceremonie do minimum. Poza tym prawie niczym nie wyróżniali się w społeczeństwie. Trzeba
było długo szukać, zanim znalazło się jednego z nich. Mieli również niewiele wspólnego z
polityką. Chyba że dana sytuacja wymagała ich przewodnictwa. W takim przypadku stawali się
raczej przywódcami aniżeli kapłanami.
Najważniejszą różnicą między kapłanem a szamanem jest sposób porozumiewania się z bogami i
duchami: kapłan sprzyja bogom i duchom na odległość, natomiast szaman po prostu nawiązuje z
nimi osobisty kontakt.
Szaman nie zajmuje się czarnoksięstwem, tzw. czarną magią. Ci, którzy to robili, nazywali się
ana ana.
Wszyscy Hawajczycy bali się ich i pogardzali nimi. Niestety, wyrażenie
ana ana
nie jest
już znane i zostało zastąpione przez słowo
kahuna.
Dlatego też dzisiaj nawet wielu
Hawajczyków, gdy mówi się o kahunie, automatycznie myśli o czarnoksiężniku.
Prawdziwi hawajscy szamani nazywani byli
kupua,
czasami także
kalakupua.
Słowa te odnoszą
się do posiadania many - wewnętrznej, boskiej siły, oraz umiejętności swobodnego korzystania z
niej, używania jej i wykorzystywania w jakimś celu. Szamani zwykle kształceni byli w zakonie
albo gildii, która utrzymywana była przez konkretne rodziny. Najczęściej zaczynali jako
uczniowie, następnie awansowali do stopnia odpowiadającego wędrownemu czeladnikowi,
natomiast gdy udowodnili posiadanie dostatecznej wiedzy szamańskiej, wtedy zostawali
kalana
kalakupa,
jako mistrzowie - szamani.
Hawajscy szamani posiadaj ą dwie cechy odróżniające ich od szamanów wywodzących się z
innych kultur. Po pierwsze, nie stosują bębnów, żadnych instrumentów służących do wybijania
rytmu, ani też śpiewu, by wprowadzić się w trans umożliwiający im podróż do wnętrza. W tym
celu używają wyłącznie swojego ducha albo koncentrują swoją uwagę na dźwięku rozbijających
się fal morskich, deszczu lub też obserwują chmury itp. Jednak przede wszystkim proces ten
zachodzi na poziomie czysto duchowym. Instrumentów służących do wybijania rytmu oraz
śpiewu używają jedynie po to, by wytworzyć w sobie lub innych ludziach odmienny stan
świadomości, nie zaś po to, aby doprowadzić przy tym do stanu transu. Drugą różnicą jest
nieużywanie przez nich masek. Dotyczy to zresztą całej Polinezji.
W większości kultur, w których występowali szamani, włączając w to ludy europejskie, używano
masek i kostiumów przedstawiających bogów lub zwierzęta, w celu wspierania połączenia z jakąś
duchową istotą. Nie dotyczy to jednak Polinezji. Moje próby uzyskania na to uzasadnienia od
hawajskich szamanów okazały się bezowocne. Gdy zapytałem ich, dlaczego nie używają masek i
kostiumów, odpowiedzieli: „A dlaczego mielibyśmy to robić?” Z pewnością wyznają pogląd, iż
wewnętrzne umiejętności wystarczają, aby stworzyć to połączenie, i dlatego też nie potrzebuj ą
żadnego szczególnego okrycia lub ubrania. Z tego względu, dla osiągnięcia pożądanego celu cały
polinezyjski obszar kulturowy całkowicie wyłączył maski.
Jedyny znany mi wyjątek to
makini,
pewien rodzaj nakrycia głowy w formie dyni, który jest
raczej rytualnym hełmem, aniżeli prawdziwą maską. Cel używania
makini
nie jest zupełnie jasny.
Niektóre źródła mówią, że
makini
noszone było przez kapłanów zakonu
Ku
w czasie
poświęconym bogu
Łono,
natomiast inne przekazy podają, iż miało ono skrywać tożsamość
członków tajemnej wojennej społeczności. W żadnym razie jednak
makini
nie było przeznaczone
do duchowych przedstawień lub połączeń.
Boska moc
Centralną ideą w światopoglądzie hawajskich szamanów jest koncept
many.
Słowo to można
przetłumaczyć jako wewnętrzną lub boską moc, albo też, czasami, jako energię. Dokładnie
chodzi tutaj o energię kierowaną, a więc taką, która będzie wykorzystana, a nie tylko energię
samą w sobie. Najbardziej znanym symbolem
many
na Hawajach jest błyskawica. Ze znakiem
tym ma również związek znany symbol osoby uprawiającej surfing.
Pomimo wielorakich wskazówek we współczesnej literaturze, gdzie
mana
porównywana jest z
chińską
chi,
japońską
ki,
hinduistyczną pra
ną
i o
rgonem
Reicha, nie jest do nich podobna. Nie
jest bowiem wyłącznie energią w sensie fizycznym lub bioenergetycznym. Na te rodzaje energii
Hawajczycy posiadają inne określenia.
Mana
jest czymś więcej. Słowo moc jest o wiele lepszym
określeniem, oznacza bowiem efektywną energię. Dla hawajskich szamanów wszystko posiada
manę.
Jednakże niektóre rzeczy mają jej więcej aniżeli inne. Wynika to z ich natury albo z faktu,
iż zostały nią naładowane.
Jeśli szaman wchodzi w kontakt z przyrodą, duchami lub innymi ludźmi, wtedy uwzględnia ich
mana
i pracuje z nią, używając własnej. Szaman nie próbuje jej kontrolować, ponieważ
doprowadziłoby to do konfliktu i byłoby stratą jego własnej
many.
Zamiast stosować przemoc,
stara się przekonać, i im więcej
many
posiada, tym bardziej jest przekonujący. Codziennym
celem hawajskich szamanów jest wzmacnianie swojej
many,
aby być bardziej efektywnym we
wszystkim, co się robi. Mówiąc w uproszczeniu: istnieją cztery rodzaje
many,
które szamani
starają się wzmocnić w sobie samych albo u innych ludzi:
1. Fizyczna, materialna
mana,
odpowiadająca temu, co mogłoby być interpretowane jako
mana
bioenergetyczna.
2. Emocjonalna
mana,
która mogłaby być określana jako stan wewnętrznego napięcia.
3. Mentalna
mana,
którą można byłoby opisać jako rodzaj wielkiego zaufania do siebie oraz
wielkiej wiary w swoje siły.
4. Duchowa
mana,
oznaczająca poczucie własnej godności i szacunek dla samego siebie oraz
łączność i respekt przed tym, na czym koncentrujemy swój ą uwagę.
Sieć życia
Dla hawajskich szamanów prawie tak samo ważny jak
mana
jest koncept
aka. Aka
oznacza mniej
więcej eteryczną materię. Tak jak wielu innych szamanów,
kupua
zakłada, że wszystko jest ze
sobą powiązane. Połączenia te można postrzegać i wpływać na nie, jeśli zna się na to sposób.
Oznacza to, że połączenia te są realne, a nie abstrakcyjne, oraz że można nadać im kształt za
pomocą swojej świadomości. Dwa najczęściej używane przez hawajskich szamanów
wyobrażenia to
eteryczna sieć
i
eteryczna pajęczyna.
W przypadku wyobrażenia pajęczyny szaman umiejscawia się jak pająk w centrum
trójwymiarowej pajęczej sieci, która rozprzestrzenia się na cały wszechświat we wszystkich
kierunkach. Podobnie jak pająk, również on może odbierać wszystkie wibracje występujące w
pajęczynie. Może je ignorować lub poświęcić im uwagę, w zależności od swojej woli. Tak samo
jak pająk, może biegać po pajęczynie bez zaplątania i uwikłania się w nią. Jako szaman może
jednak zrobić coś, czego nie potrafi pająk: przesłać wibracje wzdłuż pajęczyny oraz dowolnie,
odpowiednio do siły swojej
many,
świadomie wpływać na rzeczy we wszechświecie. W
przypadku sieci szaman jest tkaczem i rybakiem, który może tkać sieci i zarzucać je, by łapać
myśli i zdarzenia, symbolizowane przez ryby.
Kulturowy wzór
Wzorem dla hawajskich szamanów jest wielki bohater tej kultury: Maui. Znano go i kochano w
całej Polinezji. Wyspa Maui, nazwana została imieniem tego wielkiego bohatera. Fakt, iż Maui
był szamanem, potwierdzają przydomki, które mu nadano: na Hawajach nazywano go Maui
Kupua, natomiast w zachodniej Polinezji - Maui Tiki Tiki. Obydwa imiona przetłumaczyć można
jako Maui, człowiek dokonujący cudów, lub też: Maui magik. Do jego szamańskich praktyk, jak
podaj ą legendy, należało np. zamienianie się w różne zwierzęta. Maui otrzymywał też pomoc z
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • klobuckfatima.xlx.pl