Ken Kesey - Lot Nad Kukulczym Gniazdem, !!! 2. Do czytania, ELITARNE KSIĄŻKI

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
KEN KESEYLot nad kukuｳczym gniazdemCZﾊ姑 ISｹ na korytarzu.Czarni sanitariusze w biaｳych uniformach, ktzy wstali przeｬde mnｹ, ｿeby odwali・sztosa i uprzｹtnｹ・徑ady, zanim ich przyｳapi・Szorujｹ posadzk・ kiedy wychodz・z sypialni, wszyscy trzej ponurzy i do wszystkiego ziejｹcy nienawi彡iｹ: do wczesnej pory, szpitala i pacjent, ktymi muszｹ si・zajmowa・ Wol・si・im nie pokazywa・ kiedy ｿre ich tak silna nienawi懈 jak teraz. Jestem w teniskach, wi鹹 cicho niby mysz skradam si・pod 彡ianｹ, ale ich czuｳe detektory rejestrujｹ m strach i sanitariuｬsze - wszyscy trzej naraz - unoszｹ gｳowy. Z czarnych twarzy patrzｹ na mnie oczy poｳyskujｹce metalicznym blaskiem lamp radiowych w starym odbiorniku.- Chｳopaki, idzie Wz! Pot・ny Wz. Stary Wz Szczota. ｣apaj, Wodzu...Wtykajｹ mi w gar懈 zmywak i pokazujｹ, gdzie mam dzi・sprzｹta・ Kiedy ich mijam, kty・wali mnie kijem od szczotki po ｳydkach, ｿebym si・pospieszyｳ.- Ha, ha! Patrzcie go, ale posuwa! Chｳop wielki jak drabina, a posｳuszny jak dziecko!稽iejｹ si・ a potem schylajｹ gｳowy i mruczｹ co・za moimi plecami. Szum czarnych automat, szemrzｹcych nienawi彡iｹ, 徇ierciｹ i innymi szpitalnymi tajemnicami. Bez obaw miｹ przy mnie o swojej skrywanej nienawi彡i, bo my徑ｹ, ｿe jestem gｳuchoniemy. Wszyscy tak my徑ｹ. Jestem do懈 przebiegｳy, ｿeby si・nie zdradzi・ I je徑i na tym parszywym 忤iecie cokolwiek zawdzi鹹zam temu, ｿe jestem pkrwi Indianinem, to wｳa從ie t・odrobin・przebiegｳo彡i, kta pozwala mi udawa・gｳuchoniemego przez te wszystkie lata.Myj・posadzk・przy drzwiach wej彡iowych, gdy nagle kto・wsuwa klucz do zamka; poznaj・natychmiast, ｿe to Wielka Odｬdziaｳowa, obyta z zamkami jak nikt, bo zasuwa odskakuje szybｬko i bez zgrzytu. Ogarnia mnie lodowaty powiew, kiedy oddziaｬｳowa w徑izguje si・do 徨odka i przekr鹹a za sobｹ klucz, widz・jej palce muskajｹce gｳadkie stalowe drzwi - paznokcie ma tej samej barwy co usta. Dziwny pomarazowy odcie・jak koniec lutownicy. Tak gorｹcy, a zarazem tak zimny, ｿe nikt nie umiaｳby powiedzie・ czy dotyk oddziaｳowej mrozi go, czy parzy.W jednej r鹹e Wielka Oddziaｳowa trzyma za konopne ucho wiklinowy koszyk w ksztaｳcie skrzynki na narz鹽zia, taki sam jak te, kte Indianie z plemienia Umpqua sprzedajｹ przy szosie w upalne sierpniowe dni. Miaｳa go juｿ, kiedy tu trafiｳem. Jest rzadko pleciony, wi鹹 widz・ co znajduje si・w 徨odku - nie ma tam puderniczki, szminki czy innych kobiecych drobiazg; koszyk wypeｳniajｹ po brzegi tysiｹce zapasowych cz龕ci, kte oddziaｳowa zamierza uｿy・w ciｹgu dnia - z鹵atki i kka, wypoｬlerowane, poｳyskujｹce zｳowrogo tryby, a obok nich l從iｹce jak porcelana piguｳki oraz igｳy, kleszcze, pincetki, zwoje miedziaｬnego drutu...Mijajｹc mnie, oddziaｳowa kiwa gｳowｹ. Cofam si・ ciｹgnｹc za sobｹ zmywak aｿ pod samｹ 彡ian・ u徇iecham i zaciskam poｬwieki, ｿeby utrudni・aparaturze siostry dokonanie pomiaru - je徑i kto・ma zamkni黎e oczy, nieｳatwo jest przejrze・go na wylot.Sｳysz・w mroku stukot gumowych obcas i chrz黌t ｿelastwa w koszyku, kty koｳysze si・w rytm oddalajｹcych si・ sztywｬnych krok oddziaｳowej. Kiedy otwieram oczy, skr鹹a ona wｳa從ie z korytarza do oszklonej dyｿurki, w ktej sp鹽zi najｬbliｿsze osiem godzin, siedzｹc za biurkiem przy oknie wychoｬdzｹcym na 忤ietlic・ obserwujｹc i notujｹc wszystko, co si・b・dzie dziaｳo. Cieszy si・z gy - z jej twarzy bije spok i zadoｬwolenie.Wtem... dostrzega czarnych sanitariuszy. Wciｹｿ stojｹ zbici w gromadk・i mruczｹ co・do siebie. Nie sｳyszeli, jak wchodzi na oddziaｳ. Teraz czujｹ na sobie jej gniewny wzrok, ale jest juｿ za pno. Trzeba by・ostatnim gｳupcem, ｿeby tak sta・i szepta・ kiedy oddziaｳowa moｿe wej懈 lada moment. Spｳoszeni odskakujｹ od siebie. Ona za・zniｿa gｳow・jak byk i rusza w ich stron・- sｹ na kou korytarza, nie majｹ odwrotu. Sｳyszaｳa, co szeptali, i jest taka w彡iekｳa, ｿe nie panuje nad sobｹ. Taka w彡iekｳa, ｿe poukr鹹a skurwysynom ｳby. Nadyma si・ aｿ biaｳy kitel p麑a jej na plecach, i wysuwajｹc kolejne czｳony, wydｳuｿa ramiona, aｿ mogｳaby nimi otoczy・czarnych pi・ albo sze懈 razy. Obraca na osi pot・nｹ gｳow・i rozglｹda si・wkoｳo. Nie ma ｿadnych 忤iadｬk, jedynie ten mieszaniec, stary Szczota Bromden, kuli si・przy drzwiach ze swoim zmywakiem, ale to niemowa, nie b鹽zie wzywaｳ pomocy. Nic juｿ jej nie powstrzymuje, wi鹹 wykrzywia w ohydnym grymasie wyszminkowane, u徇iechni黎e usta i naｬdyma si・ nadyma, jest juｿ tak wielka jak walec drogowy, tak wielka, ｿe dolatuje mnie zapach jej rozedrganych cylindr, podobny do woni silnika pracujｹcego pod zbytnim obciｹｿeniem. Wstrzymuj・oddech i my徑・ Boｿe, tym razem naprawd・wezmｹ si・za czuby! Tym razem zbyt dｳugo tｳumili nienawi懈, rozszarpiｹ si・na kawaｳki, nim si・zorientujｹ, co robiｹ!Ale akurat gdy oddziaｳowa zaczyna opasywa・sanitariuszy wydｳuｿonymi ramionami, a oni rzucajｹ si・ by wypru・z niej flaki kijami od szczotek, z sypialni wyｳaniajｹ si・pacjenci zainｬtrygowani haｳasem; oddziaｳowa musi wi鹹 przybra・swojｹ zwyｬkｳｹ posta・ ｿeby nikt si・nie dowiedziaｳ, jak ohydne jest jej prawdziwe oblicze. I nim pacjenci na tyle przetrｹ rozespane oczy, by zrozumie・ co si・dzieje, oddziaｳowa, jak zwykle spoｬkojna i opanowana, z u徇iechem poucza czarnych, ｿe nie poｬwinni tak sta・i rozprawia・o niczym, bo dzi・jest poniedziaｳek, a wｳa從ie w poniedziaｳki jest zawsze najwi鹹ej pracy...- ...poniedziaｳki sｹ najgorsze, sami wiecie, chｳopcy...- Tak, siostro Ratched...- ...czekajｹ na nas liczne obowiｹzki, wi鹹 gdyby彡ie mogli odｳoｿy・pogaw鹽ki na pniej...- Dobrze, siostro Ratched...Oddziaｳowa kozy rozmow・i wita si・z pacjentami, ktzy stan麝i obok i wpatrujｹ si・w niｹ zaczerwienionymi, podpuchni黎ymi od snu oczyma. Kaｿdemu posyｳa jedno skinienie gｳowy. Precyzyjny, automatyczny ruch. Twarz oddziaｳowej jest gｳadka, proporcjonalna i precyzyjnie wykonana, jak buzia kosztownej lalki: kremowobiaｳa ska przypominajｹca emali・cielistej barwy, bｳ麑itne oczka, maｳy nosek o rowych chrapkach ・wszystko pasuje do siebie idealnie oprz pomarazowego odcienia ust i paznokci siostry oraz rozmiaru jej biustu. Musiano si・pomyli・na ta徇ie montaｿowej i wyposaｿono ten skｹdinｹd doskonaｳy wyr w ogromne niewie彡ie piersi - wida・ jak bardzo si・tym gryzie.Pacjenci wciｹｿ stojｹ, ciekawi, czego chciaｳa od czarnych, a to jej przypomina, ｿe byｳem 忤iadkiem caｳego zaj彡ia.- Skoro mamy dzi・wｳa從ie poniedziaｳek - mi - co wy na to, chｳopcy, gdyby tak na dobry poczｹtek od razu ogoli・biednego pana Bromdena, nim po 從iadaniu wszyscy pognajｹ do umywalｬni, i uniknｹ・.. hm... poruszenia, kte zwykle wywoｳuje?Zanim czarni zacznｹ si・za mnｹ rozglｹda・ gramol・si・szybko do schowka na szczotki, zatrzaskuj・drzwi i wstrzymuj・oddech. Golenie przed 從iadaniem jest najgorsze. Czｳowiek jest silniejszy i bardziej rozbudzony, kiedy co・przekｹsi, a wtedy trudniej jest skurwysynom z Kombinatu zamieni・maszynk・do golenia na jedno z ich urzｹdze・ Ale gdy golｹ czｳowieka przed 從iadaniem, tak jak czasami mnie na polecenie oddziaｳowej - o wp do simej, w pomieszczeniu, gdzie wszystko jest biaｳe, 彡iany, umywalki i dｳugie jarzeniki na suficie, w ktych 忤ietle nie padajｹ cienie, a za taflami luster wyjｹ uwi黝ione twarze - to w obliczu ich urzｹdze・jest zupeｳnie bezradny!Stoj・ukryty w schowku i nasｳuchuj・ serce wali mi w ciemｬno彡iach, staram si・opanowa・strach, zajｹ・czym・umysｳ, si麋ｬnｹ・pami鹹iｹ do ｿycia w wiosce nad wielkｹ rzekｹ Kolumbia, przypomnie・sobie, jak... aha... pewnego razu tata i ja polowaｬli徇y na ptactwo w cedrowym gaju w pobliｿu The Dalles... Ale tak jak zawsze, kiedy chc・uciec my徑ami w przeszｳo懈 i si・w niej schowa・ strach, kty jest pod r麑ｹ, przenika przez warｬstw・wspomnie・ Czuj・ ｿe najmniejszy sanitariusz nadchodzi korytarzem, w黌zｹc za moim l麑iem. Rozchyla nozdrza jak czarｬne leje, wysuwa w lewo i w prawo nienaturalnie wielkｹ gｳow・i wciｹga w pｳuca wo・l麑u z caｳego oddziaｳu. Poczuｳ mnie, sｳysz・ jak parska. Jeszcze nie wie, gdzie si・ukryｳem, ale juｿ zｳapaｳ m trop i szuka dalej. Zastygam w bezruchu...(Tata ostrzega, ｿebym si・nie ruszaｳ, bo pies zw黌zyｳ ptaka gdzie・bardzo blisko. Poｿyczyli徇y pointera od jednego faceta w The Dalles. 展ioskowe psy to nic niewarte kundle - mi tata - ｿrｹ rybie bebechy i sｹ do niczego: ten pies ma instynkt!・Nie odpowiadam, ale dostrzegｳem juｿ ptaka, kty siedzi na gaｳ黝i karｳowatego cedru - skulona k麪ka szarych pi. Pies czuje zapach tak silnie, ｿe biega dookoｳa, nie mogｹc si・zorienｬtowa・ skｹd pｳynie. Ptak jest bezpieczny, dopi si・nie poruszy. Caｳkiem nie殕e si・trzyma, ale pies w黌zy, krｹｿy, coraz gｳo從iej, coraz bliｿej, aｿ wreszcie ptak si・podrywa, rozpo彡iera skrzydｳa, wyskakuje spomi鹽zy gaｳ黝i prosto w strumie・徨utu z dubelｬtki taty).Nim oddalam si・dziesi・ krok od schowka, najmniejszy czarny wraz z jednym z dwh wi麑szych chwytajｹ mnie pod r鹹e i zaciｹgajｹ do umywalni. Nie stawiam oporu, nie wydaj・ｿadnego d毆i麑u. Jeｿeli kto・krzyczy, to bardziej go m鹹zｹ. Dusz・w sobie krzyk. Dusz・krzyk, dopi maszynka nie dotknie moich skroni. Do tego momentu nie jestem pewien, czy to jedno z ich urzｹdze・ czy zwykｳa golarka, ale gdy dotknie skroni, dｳuｿej nie mog・si・powstrzyma・ Gdy dotknie skroni, siｳa woli nie zdaje mi si・na nic. Tak jakby kto・.. wｳｹczyｳ mnie niczym syren・przeciwlotniczｹ, Alarm, Alarm, wyj・tak gｳo從o, ｿe ｿaden d毆i麑 nie moｿe si・z tym rna・ ci za lustrzanｹ taflｹ wrzeｬszczｹ na mnie, zakrywajｹc r麑ami uszy, poruszajｹ ustami, ale ich krzyki do mnie nie dochodzｹ. M ryk pochｳania wszystkie inne d毆i麑i. Naraz czarni wｳｹczajｹ mgielnic・i spowija mnie zimna biaｳa mgｳa, g黌ta jak 徇ietana, mｳbym si・w niej ukry・ gdyby mnie nie trzymali. Ledwo widz・czubek wｳasnego nosa, a jedyne, co sｳysz・ponad moim rykiem, to bojowy okrzyk Wielｬkiej Oddziaｳowej, kta p鹽zi korytarzem, roztrｹcajｹc wiklinoｬwym koszykiem na boki pacjent. Sｳysz・jｹ, ale i tak nie mog・si・powstrzyma・ Wciｹｿ wyj・ kiedy oddziaｳowa wpada do umywalni. Czarni trzymajｹ mnie mocno, a ona wtｳacza mi w usta koszyk z caｳｹ zawarto彡iｹ i popycha koem szczotki.(Nakrapiany ogar ujada gdzie・we mgle, przeraｿony miota si・bez celu, bo nic nie widzi. ｯadnych 徑ad na ziemi oprz tych, kt... [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • klobuckfatima.xlx.pl