KABAŁA - KILKA PODSTAWOWYCH POJĘĆ, KABAŁA - NALEŻY BADAĆ WŁASNĄ ISTOTĘ I STUDIOWAĆ, W JAKIM CELU ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Kabała - Kilka podstawowych pojĘĆ kabały
Page 1 of 13
Kabała - Kilka podstawowych pojęć kabały
Jak się modlić
Czy Bóg słyszy moje prośby? Co robić, aby
odpowiedział.
KazdyStudent.pl
BIBLIA i jej kultura
Wstęp do Biblii i encyklopedia Nagroda
FENIKS 2009
www.apostolicum.pl
A
DAM
K
ADMON
(hebr.
praczłowiek
) pierwsza emanacyjna forma objawiającego się
Boga. Byt zbudowany ze światła i światło promieniujący. Wg > kabały luriańskiej istota,
której przypadła szczególnie dramatyczna rola pośrednika między Bogiem samym, a
pustą przestrzenią stworzoną przez Boga dla świata, pośrednika między pustynią boskiej
nieobecności, a boską myślą o kreacji. W momencie stworzenia napięcie między esencją
>
En sof
, a przestrzenią powstałą w akcie >
cimcum
,
spowodowało wewnątrz A.K.
katastrofę kosmiczną rozbicia naczyń. Kosmiczny człowiek staje się miejscem dramatu,
doświadcza go samym sobą. I w nim takŜe rodzi się światło naprawy świata. Człowiek w
dzisiejszej swej postaci jest dalekim echem tamtej świetlistej istoty. Dziedziczy tragizm
jej natury lecz i spoczywającą na niej misję. Niedoskonały, lecz obdarzony największym
z moŜliwych darów, darem moŜliwości naprawy swej natury i natury świata, staje się
współpracownikiem Boga w dziele naprawy świata. [...]
A
NIOŁOWIE
(grec.
angelos
, hebr.
malach
posłańcy
) posłańcy Boga lub rzecznicy
spraw ludzkich, zanoszący modlitwy przed Jego oblicze. Teofania dokonująca się za ich
pomocą, nie jest obarczona
tremendum
bezpośredniego kontaktu z Absolutem nie ma
charakteru kategorycznego imperatywu lecz stanowi rodzaj boskiej propozycji. A. stają
się więc znakiem codziennej, dobroczynnej obecności Boga w Ŝyciu człowieka. W Biblii
pojawiają się najczęściej w postaci ludzkiej. W lit. > he(j)chalotów a. są straŜnikami
przejść między kolejnymi niebiosami, które mistyk musi w swej drodze do Boga
pokonać. Odpowiednie formuły przejęte od aniołów straŜników, czynią mistyka istotą
prawie anielską. > Henoch np. w swej drodze do nieba, staje się jednym z najwyŜszych
aniołów >
Metatronem
. Według > kabały a. zamieszkują drugi w hierarchii świat
beria
kreacji (zob.
cztery światy
). Pełnią bardzo wyspecjalizowane role w świecie
przyrody np. Ruchiel anioł wiatru, Szalgiel anioł śniegu, czy Matariel anioł deszczu.
2010-01-27
Kabała - Kilka podstawowych pojĘĆ kabały
Page 2 of 13
Wg tradycji Ŝyd. istnieje 70 aniołów opiekunów poszczególnych narodów świata. >
Michael jest rzecznikiem i patronem Izraela.
B
ELIAL
demon. Jego imię wywodzi się od rdzenia
blj
, oznaczającego zaprzeczenie. W
Biblii
pojawia się jako bezosobowe określenie przeciwieństwa ładu moralnego i rel. W
międzytestamentalnej literaturze apokaliptycznej występuje imię własne B., oznaczające
anioła ciemności, szatana, ducha przewrotności i sprawcy grzechu. Pod imieniem Bilet
pojawia się w niem. literaturze demonologicznej, związanej z kręgiem legendy o
doktorze Fauście. Ukazuje się na białym koniu, w orszaku grających na trąbach kotów.
W świecie łacińskim znany teŜ pod imieniem
nihil
.
B
INA
(hebr.
inteligencja
) trzecia > sefira; ma naturę Ŝeńską; patronuje lewej,
Ŝeńskiej kolumnie sefirotycznego drzewa Ŝycia. Ostatnia z trzech sefir ukrytych,
stanowiących domenę absolutnej boskości, poniŜej niej rozpoczyna się siedem sefir
budowy. B. stanowi archetyp wielości; łono świata stworzonego. Jej liczbą jest 50
numeryczna wartość słowa
kol
wszystko, całość, świat. Jej literą zaś
he
. W procesie
kreacji, poprzez ruch w trzech kierunkach, zaląŜkowy punkt staje się w niej pałacem,
konstytuując trójwymiarową przestrzeń. Zasiane ziarno staje się kiełkiem. Tajemne
pokrewieństwo wiąŜe ją z najniŜszą sefirą
malchut
. Związki tych dwu sefir ujawniają w
strukturze świata rolę pierwiastka Ŝeńskiego. B. nazywa się ogniem zstępującym, gdy
malchut
? ogniem wstępującym. W świętym tetragramatonie JHWH (
jud
,
he
,
waw
,
he
)
jest toŜsama z pierwszym
he
, podczas gdy
he
drugie, oznacza sefirę
malchut
.
Reprezentuje najwyŜszy punkt struktury sefirotycznej, do którego drogą modlitw i
kontemplacji, za pomocą swej najwyŜszej duszy
neszema,
człowiek moŜe dotrzeć.
C
HESED
(hebr.
miłość
) czwarta > sefira. Druga w prawej, męskiej kolumnie
sefirotycznego Drzewa śycia. Zasada partycypacji bytów w jedności; siła przyciągająca;
eros kosmiczny. Jest wyrazem boskiej miłości i łaski. Imię Boga z nią związane to
El
.
Wraz z biegunową względem niej sefirą >
din
, współtworzy pole napięcia między
wielością, a jednością wyznaczając przestrzeń dla wszystkiego, co moŜe zaistnieć. Być,
znaczy bowiem: odnaleźć równowagę w polu tych kosmicznych biegunów. Ta potęŜna
siła przyciągania i ujednolicania, bez równowaŜącej jej zasady
din
, spowodowałaby
powrót świata do jedności, która dla nas, widzących wszystko z perspektywy stworzenia,
byłaby absolutnym milczeniem i nicością. Tu, w świecie stworzonym, jedność musi
bowiem pozostać tęsknotą, pamięcią o tym, co było na początku i co być moŜe w
pełniejszej formie ziści się na końcu. Mimo, iŜ istnienie tak silnie związane jest z
równowagą porządków >
din
i >
chesed
, wielu kabalistów podkreśla wyŜszość i
elementarność zasady
chesed
. Józef Gikatilla widzi jej początek juŜ w >
keter
, a istotny
przejaw takŜe w >
jesod
.
C
HOCHMA
(hebr.
mądrość
) druga sefira. Zawiera w sobie zasadę istnienia; patronuje
jedności świata. Jej literą jest
jud
, najmniejsza litera alfabetu, uosabiająca geometryczny
punkt. Jej liczbą 10, liczba odpowiadająca tej literze synonim całości. Wraz z >
biną
,
tworzy podstawowy układ biegunów: męskie Ŝeńskie. C. mądrość synonim męskiego
pierwiastka kosmicznego, pozostaje zawsze złączona z
biną
inteligencją istotą
Ŝeńskości. Związane z nią imię Boga Jach (
JH
pierwsza dwuliterowa część
tetragrammatonu
JHWH
), wskazuje na nierozłączność tego związku (
H
jest literą sefiry
bina
). Gdziekolwiek pojawi się dwójnia, pierwszy krok od jedności ku wielości, zawsze
obciąŜony cieniem groźby dualizmu dobra i zła, łagodzona będzie ogromnym, sakralnym
autorytetem tej biegunowej pary.
C
IMCUM
(hebr.
skurczenie się
,
wycofanie
) termin uŜywany w kabale na oznaczenie
aktu poprzedzającego stworzenie świata, polegającego na wycofaniu się Boga z siebie
samego, ze swojej pełni i doskonałości, aby uczynić "miejsce" dla świata. WyobraŜenie
Boga samoograniczającego się, ponoszącego dla swego stworzenia ofiarę, buduje
podstawy teologii partnerstwa Boga i człowieka. Przygotowuje udział człowieka w dziele
naprawy świata (zob.
tikkun
). Pojęcie
cimcum
pełni zasadniczą rolę w > kabale
luriańskiej, zwłaszcza w jej wersji spisanej przez Josefa ibn Tabula.
Cimcum
jest
ograniczeniem takŜe w znaczeniu nałoŜenia więzów zasad i praw na świat
nieograniczonych moŜliwości. Powoduje uaktywnienie się porządku
din
surowego prawa
(zob.
sefiry
), redukując bogactwo czystej potencjalności do aktu konkretnej realizacji.
2010-01-27
Kabała - Kilka podstawowych pojĘĆ kabały
Page 3 of 13
Akt c. konieczny dla zaistnienia świata, pozostaje jednak negatywnością. Stanowi
wygnanie Boga i ten jego aspekt powtórzy się w róŜnych planach kreacji, spowoduje
wygnanie > Szechiny, rozproszenie narodu wybranego, pojawienie się na świecie
cierpienia i bólu.
C
ZTERY
Ś
WIATY
podział hierarchii objawienia, stosowany przez niektórych kabalistów.
1.
Olam haacilut
(hebr.
świat emanacji
) najbliŜszy Boga świat Jego imion,
odpowiadający poziomowi sefiry >
keter
. 2.
Olam haberija
(hebr.
świat tworzenia
)
świat aniołów, odpowiadający sefirom >
chochma
i >
bina
. 3.
Olam hajecira
(hebr.
świat formowania
) świat archetypów świata widzialnego, odpowiadający sześciu >
sefirom budowy. 4.
Olam haasija
(hebr.
świat działania
) świat fizyczny,
przyporządkowany sefirze
malchut
. W niektórych wersjach tej doktryny kaŜdy z czterech
światów składa się z pełnej liczby dziesięciu własnych sefir. Taki układ zwraca uwagę na
szczególne wybrzmiewanie cech odpowiednich sefir w odpowiednich światach np. sefira
najwyŜsza
keter
jest najbardziej sobą w najwyŜszym świecie
acilut
, sefira
malchut
w
świecie najniŜszym
asija
. Niektórzy kabaliści wyróŜniali pięć światów. W sabataizmie i
frankizmie podstawową rolę odgrywał podział na dwa światy wyŜszy i niŜszy.
D
AAT
(hebr.
wiedza
) jedenasta > sefira. Stanowi dostępny aspekt najbardziej
nieuchwytnej z sefir korony
keter
, jej skierowany ku stworzeniu wyraz. WyraŜa
równowagę między >
chochmą
, a >
biną
. Oznacza wiedzę w znaczeniu gnozy,
wtajemniczenia. Jest wyrazem zdolności systemu do transgresji, przekraczania
wytyczonych granic (jedenasta a jednocześnie naleŜąca do dziesięciu).
D
EWEKUT
(hebr.
przyleganie
) stan bliskości duszy z Bogiem. Głównym celem
modlitwy, wymówionego błogosławieństwa i wszelkich działań mist., jest powrót duszy
do boskości, do miejsca skąd pochodzi, które stale na nią czeka. Wg kabalistów do stanu
d. prowadzi wiele dróg, m.in. stała świadomość obecności Boga i świadomość Jego
nieustającej miłości, sztuka poddania się woli boskiej lub zharmonizowanie i uzgodnienie
woli ludzkiej z boską. KaŜde działanie, prowadzące do owego stanu ma jednocześnie
charakter kosmicznej celebracji jedności. Przywraca połączenia między sefirami.
Powoduje ich połączenie z Bogiem. Odnawia i oczyszcza związek Boga z Jego Imieniem.
UmoŜliwia powrót kaŜdego bytu z wygnania do jemu przeznaczonej Ziemi Obiecanej.
D
IN
(hebr.
prawo
) piąta > sefira; druga w Ŝeńskiej, lewej kolumnie sefirotycznego
drzewa Ŝycia. Reprezentuje boską surowość, karcącą moc sprawiedliwego sądu. W
stosunku człowieka do Boga jest wyrazem bojaźni boŜej. Stanowi zasadę
ujednostkowienia rzeczy. Boskie imię z nią związane to Elohim aspekt wielości i
surowości Boga. D. wraz z sefirą >
chesed
, tworzy układ biegunowy, realizujący napięcie
między jednością, a wielością. Osiągnięcie równowagi w polu tych sił, oznacza prawdziwe
i pełne istnienie. Reprezentuje w bycie wszystkie te cechy, które sprawiają, Ŝe rzeczy
chcą być i pozostać takimi, jakimi są. Stanowi zasadę konstrukcji, zastygnięcia w sobie,
tendencję ograniczenia, poszukiwania odpowiedzi na wszelkie pytania wewnątrz własnej
struktury, co jest niezbędne dla dokonania procesu indywiduacji. Cechy, te w nadmiarze
prowadzą jednak do niszczącej izolacji i samowystarczalności, a w konsekwencji do
pojawienia się na świecie zła (>
sitra achra
). W świecie aniołów (>
cztery światy
)
przebywa w tej sefirze > Samael, najbardziej samotny spośród tych, którzy upadli. W
planie etycznym sefira d. oznacza zasadę surowej sprawiedliwości. Bóg jako
sprawiedliwy sędzia świata, zasiada na tronie odpowiadającym tej właśnie zasadzie, lecz
kiedy cięŜar grzechów świata wydaje się zbyt wielki, przesiada się na tron łaski (>
chesed
).
E
GZORCYZMY
(gr.
ekshorkidzo
) wypędzanie złych duchów; uwalnianie ciała człowieka
od obcej duszy, która nim zawładnęła (> dybuk). Kabalistyczna literatura czasów
postluriańskich (zob. Luria), przynosi liczne opisy egzorcyzmowania dybuka. Moc
wygnania niepoŜądanego ducha mieli posiadać "władcy imienia" (
baal szem
) i wielce
poboŜni (
chasidim
). Egzorcysta powinien nie tylko uwolnić ciało nawiedzonego, lecz
takŜe nieść pomoc wcielonej w nie duszy przez umoŜliwienie jej wejścia w normalny krąg
wcieleń (>
gilgul
neszamot
). Jeden z ostatnich opisów egzorcyzmowania dybuka dotyczy
dusz Sabataja Cwi i Natana z Gazy, które nawiedzać miały liczne os. w Bagdadzie w
1903 r.
2010-01-27
Kabała - Kilka podstawowych pojĘĆ kabały
Page 4 of 13
E(J)N S
OF
(hebr.
bez końca
,
nieskończoność
) pojęcie z dziedziny mistyki Ŝydowskiej,
oznaczające Boga w Jego aspekcie transcendencji. Absolutne lecz i absolutnie
niedostępne poznaniu i myśleniu źródło bytu. Świat stworzony z całą swą wielością i
ogromem, ma się tak do e. s. jak punkt do nieskończonej przestrzeni, lub jak
powierzchnia oceanu do jego głębi. I tak się ma objawiona część świata do całej jego
tajemnej potencjalności ukrytej w Bogu. Określenie e. s. uŜywano początkowo w
znaczeniu przysłówkowym, dopiero później przekształciło się ono w rzeczownik,
oznaczający niemoŜność poznania istoty Boga samego w sobie.
G
EMATRIA
metoda egzegetyczna zakładająca, Ŝe słowa o tej samej wartości
numerycznej, pozostają ze sobą w pewnym istotnym związku. Tworzą znaczące,
niedostrzegalne bez pomocy g., kręgi semantyczne. Metoda zamiany słów sobie
odpowiadających pozwala, ponad literalnym znaczeniem tekstu, dotrzeć do jego znaczeń
ukrytych. W swoich licznych wariantach, g. tworzy system skomplikowany i
rozbudowany. W najprostszej wersji zgodna jest z następującą zasadą: 22 litery hebr.
alfabetu słuŜą jednocześnie do oznaczania liczb. KaŜdemu słowu da się więc
przyporządkować liczbę odpowiadającą sumie liczb poszczególnych liter.
G
ILGUL
(hebr.) wędrówka dusz; metempsychoza; teoria reinkarnacji. Idea ta w
pełnej formie pojawia się w judaizmie dopiero w > kabale.
Sefer haBahir
wspomina o
niej wielokrotnie. Kolejne wcielenia duszy na ogół słuŜą jej oczyszczeniu. Pojawia się ona
ponownie na świecie, by odpokutować popełnione grzechy. Powtórne zstąpienia dusz
sprawiedliwych, mogą dokonać się takŜe dla dobra świata, dla niesienia pomocy innym.
Wielokrotne wcielenia zdarzają się najczęściej dla wykonania trudnych, trwających przez
wiele pokoleń, zadań. Wg poglądów niektórych kabalistów, reinkarnacji podlegają nie
tylko dusze, lecz takŜe ciała, a nawet rzeczy. Wg kabały luriańskiej kaŜda pełna dusza,
podobnie jak ciało, składa się z wielu mistycznych członków ? iskier, które mogą się
wcielać w ciała. Transmigracja iskier słuŜy w ostateczności restytucji pełnej postaci
duszy.
G
OLEM
istota powołana do istnienia sztucznymi metodami, najczęściej za pomocą
magicznych formuł. Termin g. pojawia się w Biblii tylko raz (Ps.130.16) i oznacza
nieuformowaną materię. O stworzeniu sztucznego człowieka wspomina
Talmud
.
Ogromny autorytet
Księgi Stworzenia
>
Sefer Jecira
, stanowiącej opis stworzenia świata
za po mocą kombinacji liter boskiego języka, przyczynił się w średniowieczu do
powstania licznych legend o g. niedoskonałej istocie, stworzonej siłą języka ludzkiego.
Powołanie do Ŝycia istoty za pomocą odpowiednich formuł, nie stanowi w nich zazwyczaj
celu samego w sobie, a jedynie etap w procesie inicjacji w tajniki kabały, będąc
ukoronowaniem mistycznego rytuału. Od XV w., zwłaszcza zaś w Niemczech w XVII w.
pojawia się postać g., który słuŜy swemu twórcy swą siłą fizyczną, lecz jego
niedoskonałość i bezrozumne działania, stają się niebezpieczne. OŜywienie sztucznego
człowieka następuje poprzez umieszczenie w jego ustach kartki z wypisanym imieniem
Boga lub wypisanie na jego czole słowa
emet
(hebr.
prawda
). Wysunięcie kartki lub
starcie z czoła litery
alef
(pozostałe litery znaczą wtedy
met
hebr.
śmierć
) powoduje, Ŝe
golem wraca do stanu martwej materii, z której powstał.
G
RZECH
wg trad. Ŝyd. świat, który obserwujemy, niepodobny jest do świata
zamierzonego przez Stwórcę. Upadek spowodowany g. zasłonił prawdziwe oblicze
stworzenia. Oddalił to, co miało być, od tego co jest. Biblijna metafora upadku Adama i
Ewy staje się archetypem grzechu. Buduje mitologiczną przestrzeń orzekania o
niedoskonałości świata. W > kabale grzech interpretowany jest zawsze w duchu
oddzielenia od całości, przerwania strumienia emanacji, zaburzenia w organizmie
objawienia. KaŜdy ludzki grzech aktywizuje siły zła. Odbija się echem we wszystkich
wyŜszych światach, powtarza i aktualizuje na nowo katastrofę upadku.
H
E
(
J
)
CHALOT
(hebr.
pałace niebieskie
) grupa tekstów dotyczących zagadnień >
maase merkawa
albo >
maase bereszit
związana z mistycznym nurtem judaizmu okresu
Talmudu. Mistyków tej grupy nazywano
jordej Merkawa
zstępującymi w tajemnicę
rydwanu. Najstarsze z nich zostały napisane w IIIIV w. Nazwa tego gatunku literatury
pochodzi od tytułów podsawowych dzieł z nim związanych:
He(j)chalot Zutrati
(aram.,
Małe Pałace
),
He(j)chalot Rabbati
(hebr.
Wielkie Pałace
),
Sefer He(j)chalot
(hebrajska
2010-01-27
Kabała - Kilka podstawowych pojĘĆ kabały
Page 5 of 13
Księga Henocha
). Tematem jest najczęsciej mistyczna podróŜ wielkich tanaitów (np.
rabiego Akiwy, Iszmaela) przez siedem niebiańskich pałaców, niebezpieczeństwa i
trudności związane z wędrówką, praktyki magiczne pozwalające pozyskać przychylność
aniołów w poszczególnych niebiosach, spotkanie z > Metatronem, uczestnictwo w
anielskiej liturgii. U kresu podróŜy czeka mistyka wizja tronu chwały. Inne dzieła tego
kręgu to
Reujot Jechckiel
(hebr.
Wizje Ezechiela
),
Sefer haRazin
(hebr.
Księga
Tajemnic
), >
Sziur Koma
, zbiór hymnów
Maase Merkawa
.
H
OD
(hebr.
majestat
,
wspaniałość
) ósma > sefira. Reprezentuje piąty dzień kreacji
(piąta z siedmiu dolnych
sefir
budowy) dzień stworzenia istot wodnych, symbolizujących
wg ezoterycznej interpretacji Pisma byty pozostawione w stanie potencjalności, jeszcze
nie w pełni zrealizowane. Pozwala na wątpliwości i w kaŜdej chwili otwiera rozmaitość
dróg moŜliwych. Dopuszcza istnienie zła, by pojawić się mogła kategoria wyboru.
Usprawiedliwia cele pośrednie. Patronuje drogom niejednoznacznym, rozwiązaniom
wielowątkowym, postępowaniom wedle zasady prób i błędów, bez których droga i cel
ostateczny, reprezentowany przez
sefirę
>
necach
nie byłby moŜliwy.
I
SZMAEL
B
EN
E
LISZA
(III w.) tanaita, działał w czasach po zburzeniu Pierwszej
Świątyni, przyczynił się do zachowania ciągłości tradycji judaizmu. Był rzecznikiem
halachy
, przedkładając prawne aspekty judaizmu nad nurt hagadyczny. Głosił pochwałę
codziennej uŜytecznej pracy, nawet kosztem studiowania
Tory
. Bohater licznych
traktatów mistycznych z grupy hechalotów np.
Księgi Henocha.
J
ECER
T
OW
, J
ECER
H
A
R
A
(hebr.) skłonność ku dobru, skłonność ku złu. Istnienie obu
tych instynktów jest warunkiem wolnej woli człowieka, dlatego oba są konieczne,
wyznaczają bowiem w człowieku bieguny przestrzeni moralnej. Wg
Talmudu
skłonność
ku złu jest wrodzona, pojawia się na świecie w momencie narodzin, zaś skłonność ku
dobru ujawnia się dopiero w wieku trzynastu lat. W zdaniu z
Księgi Rodzaju
(2,7) "i
ukształtował Bóg człowieka" w wyrazie "i ukształtował"
wajjicer
, litera
jud
jest
podwojona, znaczy to, Ŝe Bóg kształtując (hebr.
jacar
) umieścił w człowieku dwa popędy
(hebr.
jecer
) i Ŝe oba tkwią w samej naturze kształtowania. Dlatego teŜ słowa "Kochaj
Pana, Boga swego całym sercem" (Pwt. Pr. 6,5) komentuje się "obydwoma popędami,
dobrym i złym".
J
ESOD
(hebr.
podstawa
) dziewiąta > sefira (czasem, w róŜnych od klasycznego
układach ? ósma) o naturze męskiej, fallicznej. Ześrodkowuje boskie energie i
skierowuje je w dół. Jej cel spełnia się w unii z receptywną, kobiecą naturą >
malchut
.
Jest szóstym dniem kreacji, który w miłosnym akcie wnika w dzień siódmy szabat. W
układzie przedstawiającym ciało człowieka
jesod
oznacza rdzeń kręgowy lub penis. Inna
jej nazwa to
cadik
(hebr.
sprawiedliwy
) fundament świata. Jest hipostazą > mesjasza.
Nazywa się teŜ źródłem dusz, gdyŜ to właśnie jej energia poczyna w łonie
malchut
dusze.
K
ABAŁA
termin k. pochodzi od hebr. rdzenia
kbl
przyjąć
, a więc dosłownie znaczy
przekaz
,
tradycja
, i dobrze oddaje ideę tej mistycznej nauki zafascynowanej właśnie
ciągłością, nieprzerwanym strumieniem objawienia, które trwa i wymaga ciągle nowej
artykulacji. Główne cechy kabały, jako odrębnego sposobu snucia refleksji o Bogu to: 1.
Nauka o > sefirach, (Słowach, Wypowiedzeniach) dziesięciu boskich narzędziach
kreacji, opisujących wszystko, co istniejące, dające się ująć i odczuć. 2. Przekonanie o
kreacyjnych mocach języka. Bóg stwarza świat, uaktywniając moce twórcze języka, ?
pierwszej ustrukturalizowanej rzeczywistości stanowiącej substrat przyszłego świata.
Objawienie to wg k. rozwinięcie Imienia Boga.
Tora
, a nawet cały świat, są ukrytymi,
moŜliwymi do odczytania jego wersjami. 3. Wszechświat jest miejscem dynamicznych
napięć między dwoma kosmicznymi porządkami: miłością >
chesed
i surowością. >
din
.
4. Idea powrotu do jedności lub partycypacji w jedności. Wszystko co stworzone,
przeniesione w porządek bycia nie zatraca swego miejsca w Bogu ? ono nań czeka
stanowiąc rękojmię powrotu do jedności. 5. Interpretacja upadku człowieka jako skutku
katastrofy kosmicznej i przekonania o konieczności podjęcia dzieła naprawy ? ?>
tikkun
.
6. Proces róŜnicowania, dający się opisać przy pomocy
sefir
, dotyczy takŜe, a moŜe
przede wszystkim, samego Boga. 7. Przekonanie o konieczności dotarcia do głębszej niŜ
literalna, warstwy świętych tekstów.
2010-01-27
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • klobuckfatima.xlx.pl